Η ζωή πορεύτηκε μόνη, δε σώπασε! Η ζωή ράγισε τα κομμάτια της κι έφτιαξε το δικό της δρόμο! Άφησε το χρόνο στους ανθρώπους, εκείνη προχώρησε χωρίς φόβο.

Η απόσταση απομακρύνεται όταν προσπαθείς για να πρέπει και μικραίνει όταν μόνο θέλει! 

Δεν ξέρεις που θα πάει το μετά. Δεν ξέρεις  αν θα μπορέσεις ποτέ να τον έχεις κοντά σου. Σου αρκεί που το έζησες, σου αρκεί που εκείνος ξέρει.

Το εδώ γίνεται εκεί, ένα εκεί που δεν καταφέρνει να με φτάσει και το εγώ παντού να δηλητηριάζει αυτή τη διαδρομή, παρέα με το ψέμα.

Έτσι όλοι μας, επιβάτες σε μια ζωή που αέναα προσπαθεί να συνδέσει την καρδιά με το μυαλό, την λογική με την αγάπη.

Κάποιες καταστάσεις δεν τελειώνουν απλά αλλάζουν επίπεδο, διάσταση. Αλλάζεις μοιραία κι εσύ μέσα από αυτές και τίποτα δεν θυμίζει το χθες. Τα «πρέπει» γίνονται «χρειάζεται» και τα «γιατί» γίνονται «επειδή»…. Αν θες αληθινά κάτι να μην τελειώσει, αν δεν είσαι έτοιμος να το αφήσεις, απλά δώσε του τον χώρο που έχει ανάγκη για να κινηθεί.