Κρατούσαν χέρια σφιχτά, πληγιάζαν πότε πότε, μα κανείς τους δεν πονούσε πιο πολύ από το χωριστά. Ούτε ο ίδιος ο πόνος τους…
Γυναίκα πρόσωπο με πρόσωπο. Εσύ κι ένας καθρέπτης, κοιτιέστε ίσος προς ίσο. Αγγίζεις τις ρυτίδες σου μία μία. Έχουν όνομα, ημερομηνία, στιγμή.
Ποτέ ξανά ένας “αυτός” στο σώμα κανενός κοριτσιού, κανενός παιδιού, καμμίας γυναίκας!
Ούτε ο χρόνος δεν κυλά στη σιωπή, στο ποτέ μόνο αφήνει όνειρα ανεκπλήρωτα. Στέκουν διψασμένα να σου θυμίζουν ποιος είσαι, το υλικό σου.
Όλα θα ‘ρθουν στο χρόνο τους, έξω από λόγια πολλά κι ανθρώπους που θέλουν να γεμίζουν την ζωή τους χωρίς να τους νοιάζει με τι την γεμίζουν.
Κι εκεί, στα λόγια που δεν ακούγονται, εσύ έπαψες να σαστίζεις! Έπαψες να νιώθεις μόνος από τέτοιες συμπεριφορές κι απομονώθηκες συνειδητά από όλους κι από όλα!
Στάθηκα αμέτρητες φορές σε αυτό το κάτι, για να καταφέρω να απομονώσω τις φωνές. Να ξεχωρίσω την χειραγώγηση από την καθοδήγηση, την ανάγκη από την επιθυμία, την αλήθεια από την ψευδαίσθηση.
Σε κοιτάζω μέσα στη σιωπή σου κι όσο κιαν θέλω να ακούσω της φωνής σου τη χροιά, τόσο ανάγκη έχω, από εσένα μόνο τη σιωπή σου.
Κάποιες καταστάσεις δεν τελειώνουν απλά αλλάζουν επίπεδο, διάσταση. Αλλάζεις μοιραία κι εσύ μέσα από αυτές και τίποτα δεν θυμίζει το χθες. Τα «πρέπει» γίνονται «χρειάζεται» και τα «γιατί» γίνονται «επειδή»…. Αν θες αληθινά κάτι να μην τελειώσει, αν δεν είσαι έτοιμος να το αφήσεις, απλά δώσε του τον χώρο που έχει ανάγκη για να κινηθεί.