Νύχτα με βρήκε να ρωτώ πώς χαράσσονται οι χάρτες του μέσα στα κύματά της. Η χάση του φεγγαριού πεισματικά αρνιόταν να ζητήσει βοήθεια από τον χρόνο να γυρίσει η γη, να ´ρθει το φως μες στην καρδιά του.

Και μόνο που όταν θέλω να γράψω για έρωτα, σκέφτομαι εσένα! Και μόνο που μέσα από εσένα, μπορώ ξανά να αγγίξω τη συντροφική αγάπη! Και μόνο που η ζωή, μου έδειξε για μία ακόμη φορά, πως ο έρωτας έρχεται, από εκεί που δεν το περιμένεις!

Μην αναζητάς ποια σιωπή σου θα σωπάσει πιο μακριά από το βλέμμα μου! Δεν θέλω να σωπάσω άλλο εγώ! Με πίκραναν οι σιωπές γιατί είναι λόγια ανείπωτα και τα μάτια μου δεν αντέχουν να τα ακούνε πια!

Δεν ξέρεις που θα πάει το μετά. Δεν ξέρεις  αν θα μπορέσεις ποτέ να τον έχεις κοντά σου. Σου αρκεί που το έζησες, σου αρκεί που εκείνος ξέρει.

Κι εγώ εδώ, τόσο δίπλα σου και τόσο μακριά σου, έχω τον χρόνο σύντροφο να μου δηλώνει τις διαστάσεις, τις αποστάσεις της ζωής δίχως εσένα. Τις ώρες, τις μέρες τα χιλιόμετρα, τα μίλια…

Για όλους εκείνους που τολμούν να ερωτεύονται απαλά, μέσα από την αγάπη και όχι μέσα από τον έρωτα, για όλους εκείνους που ο έρωτας είναι γέννεση και τον τιμούν και τον σέβονται όπως οφείλεις να σέβεσαι την ίδια την ζωή!