Μοιραστείτε το άρθρο!

Πώς να σου μιλήσω το φως όταν κρατάς όλα τα παράθυρα κλειστά; Καμμία γη να μην ζεστάνει. Καμμία αχτίδα μη και λυγίσει στων ματιών σου την άκρια.

Τα έδιωξες όλα! Όλα!

Εμένα, την αγάπη, την ζωή, εσένα….

Η σιωπή φώλιασε στα θέλω μου και ράγισε τις λέξεις. Δεν με ακούς πια, δεν με βλέπεις πια, ούτε και με νιώθεις.

Παγιδεύτηκα στο σύμπαν που μαγεύτηκε από την μαύρη τρύπα της ψυχής σου. Νόμιζα πως είχε βάθος! Νόμιζα πως απύθμενα ήταν της καρδιάς σου τα καρδιοχτύπια. Και τώρα φυλακή και τώρα το άκρατο κενό.

Τα έδιωξες όλα! Όλα!

Εμένα, την αγάπη, την ζωή, εσένα….

Χαμογελώ στο λάθος σου και μου αφαιρώ το δικαίωμα να σε συγχωρήσω. Ύψωσες βράχους και με άφησες μόνη μεσοπέλαγα να αντέχω στα σημάδια της θάλασσας.

Μην μου ζητάς συγγνώμη τώρα, δεν θα ξεπλύνουν τούτες τις πληγές τα ψεύτικα δάκρυα. Η δικαίωση έχει τραβήξει το δικό της δρόμο. Δεν παλεύει πια! Εδραιώνει την δύναμη της να σβήνει από μόνη της κάθε πόνο, κάθε αιτία, κάθε αδικία.

Άδειασα ότι απέμεινε από εσένα. Πάντα όταν κάτι το διώχνεις βίαια, φροντίζει να αφήσει πίσω του τους σπόρους του. Δεν την θέλω ετούτη τη φύση, δεν την θέλω ετούτη τη ζωή. Ποτέ ολόκληρη! Ποτέ γεμάτη, μόνο ψήγματα από τα ξεριζωμένα κομμάτια σου γεννά.

Σκεπάζω το φως μου, καλύπτω κάθε ελπίδα διαφυγής του. Δεν υπάρχει ουρανός εδώ, δεν βρίσκεις ορίζοντα στα σβησμένα ίχνη, δεν συνεχίζεις να ελπίζεις, δεν παλεύεις με χίμαιρες.

Όλα τελείωσαν!

Τα έδιωξες όλα! Όλα!

Εμένα, την αγάπη, την ζωή, εσένα, εμάς…

Μοιραστείτε το άρθρο!