Η 28η Οκτώβρη πλησιάζει, ημέρα μνήμης για την Ελλάδα και την ελληνική ψυχή. Εγώ, ακίνητη με το μολύβι στο χέρι, να μη μπορώ να στήσω λέξη στο χαρτί μου! Δεν ξέρω αν στερεύει η έμπνευση, γιατί τότε θα έπρεπε πρώτα να στερέψει η ψυχή!
Στερεύει η ψυχή; Η ψυχή δυναμώνει τη δημιουργία, γίνεται γλώσσα και μιλά, γίνεται χρώμα και ζωγραφίζει, γίνεται γροθιά και παλεύει! Μα εμείς σταματήσαμε να παλεύουμε, γιατί;
Στερεύει η ψυχή; Αν κάτι έχει ο Έλληνας μέσα του και ξεχωρίζει από τους άλλους λαούς, είναι η ψυχή του που δε γνωρίζει εμπόδια κι αγριεύει σε φυλακές, γίνεται θεριό!
Κι όμως, αφεθήκαμε, παραδοθήκαμε, μα αυτή τη φορά, χωρίς αγώνες!Στη γιορτή του σχολείου, άκουγα παιδικές φωνούλες να υποδύονται τα παιδιά του τότε. Αναρωτιόμουν, πώς κατάντησε ο τόπος μας πάλι υποδουλωμένος, όταν εκείνη την περίοδο, έζησαν παιδιά που πέρασαν πόλεμο; Πώς επιτρέπεις τη σκλαβιά ξανά, όταν έχεις ζήσει σκλαβιά; Γιατί; Αυτό το ερώτημα ταλανίζει το στέρνο μου και το πλακώνει ξανά και ξανά!
Στερεύει η ψυχή;Ζούμε σε μια πατρίδα που είναι χρόνια υποδουλωμένη, ναρκωμένη πρώτα από ”Έλληνες” κι ύστερα από ξένους. Δεν φταίνε οι ξένοι! Δεν ήρθαν ένα πρωί και είπαν τα παίρνουμε όλα δικά μας, γη, πλουτοπαραγωγικές πηγές, αεροδρόμια, λιμάνια και και και. Κάποιοι ”Έλληνες” συναίνεσαν σε αυτό, κάποιοι ”Έλληνες” εκτέλεσαν το σχέδιο εξόντωσης της χώρας, κάποιοι ” Έλληνες” έγιναν οι προδότες! Γιατί; Στέρεψε η ψυχή τους και ξεχάστηκε η γροθιά του ΟΧΙ;

Κάτι, κάπου, χάθηκε στην διαδρομή του 1940 μέχρι το σήμερα. Η ψυχή μου δε βαστά, βλέποντας την πατρίδα μου να κόβεται σε κομμάτια και να ξεπουλιέται για ξεροκόμματα με φασισμό!
Πάει η ψυχή μου, λιγοψυχά και σκιάζομαι που μου έρχονται σκέψεις σκιερές… Μήπως και στερεύει η ψυχή! Μήπως τελειώνει με κάποιον τρόπο! Μήπως πεθαίνει και μένει ένα σώμα αδειανό που τρέφεται μόνο με ύλη!

Καμία αξία, καμία ηθική, κανένα ιδανικό, κανένα ΟΧΙ!
Για ποια πατρίδα μιλώ; Πώς τη λένε την πατρίδα μου; Ξεχνώ σιγά σιγά! Όλα γύρω μου ξενόφερτα, ιδέες, θρησκεία, μουσική, τρόπος ζωής, μοντέλα οικογένειας. Γινήκαμε Ευρωπαίοι, δεν είμαστε Έλληνες πια, παρά παγκόσμιοι πολίτες…Πάει η ελληνική ψυχή, στερεύει σχεδόν τελειώνει, δεν τη βλέπω στο χάρτη, σιγοσβήνει. Πιάνουν ξένοι κι Έλληνες μαζί την γομολάστιχα και με μανία προσπαθούν να σβήσουν τη μελάνη από το χαρτί! Να σβήσουν κάθε μνήμη που θυμίζει στην ψυχή του Έλληνα να ανασαίνει!

Η γενοκτονία ονομάστηκε καταστροφή, η καταστροφή συνωστισμός, η προσευχή προαιρετική, η οικογένεια ποια οικογένεια;
Κάπου εκεί αργοπεθαίνει κι η πατρίδα, κάπου εκεί και η ελληνική ψυχή.
Στερεύει η ψυχή…Σκόρπιοι στίχοι του Σεφέρη για τον πόλεμο μέσα μου, σε ό,τι απέμεινε από την ψυχή μου…
“Η Αθήνα δεν φαίνεται, η Ελλάδα δεν φαίνεται… η Ελλάδα θερίζεται…
Η πίκρα μένει, η θύμηση μένει…”
Έμεινε η θύμηση τελικά; Γιατί αν έμενε, κανένας φασίστας, κανένας εχθρός δεν θα πατούσε την πατρίδα μας, την ελληνική σημαία, την ψυχή μας!12 Οκτωβρίου 1944…
Είμαστε ελεύθεροι φώναξαν οι Έλληνες!

28 Οκτωβρίου σήμερα…
Ήμασταν ελεύθεροι, μιλούν πια οι Έλληνες με στερεμένες τις ψυχές και αποκαμωμένες, από τις αόρατες σφαίρες ενός εχθρού που δεν άλλαξε όνομα, μόνο πρόσωπο, δεν άλλαξε ιδεολογία, φασισμός συνεχίζει να ονομάζεται…
Άραγε στερεύει η ψυχή;