Μοιραστείτε το άρθρο!

Σου μιλά η γη. Οι πέτρες, η θάλασσα. Μα εσύ είσαι άνθρωπος! Σου μιλούν τα βουνά, τα δάση. Μα εσύ είσαι άνθρωπος!  Δεν μιλάς τη γλώσσα ετούτη. Προορισμός σου να αντιληφθείς! Γιατί τα ακούς ολαυτά κι άνθρωπος παραμένεις;

Ζητάς εξιλέωση από τον κόσμο ετούτο τον αγνό, για όσα οι άνθρωποι του έχουν αφήσει αποτύπωμα. Στη ζωή είσαι μόνος. Μα κοίτα γύρω σου όλα μιλούν, έχουν να πουν κάτι. Οι άνθρωποι μόνο παραμιλούν, μέχρι εκεί μπορούν πια να επικοινωνήσουν.

Να προσπεράσεις; Να γίνεις ένα με τον άνθρωπο που δημιούργησε ετούτη την ανάγκη σου; Να μείνεις εδώ και να σταθείς πλάι σε ετούτο το μεγαλείο μέχρι να του μοιάσεις;

Πόσο πόνο χωρά η αναζήτηση της αλήθειας και πόση μοναξιά; Όσο και να μοιράζεσαι, οι άνθρωποι κωφεύουν, σιωπούν παγερά. Πέθανε η σιωπή που κάτι είχε να σου πει.

Ο μικρόκοσμος του ανθρώπου νίκησε και είναι τόσο μικρός για να χωρέσει την ψυχή του.

Κάπως έτσι μεταμορφώνεται η γης όταν αργοπεθαίνουν οι ψυχές. Η ύλη σαπίζει και ό,τι γύρω της το σαπίζει μαζί της!

Τα δάκρυα στεγνώνουν τώρα που το αίμα αρχίζει να στεγνώνει και αυτό. Τίποτε ποτέ ξανά δεν θα είναι όπως το νόμιζες παιδί, πριν σε χτυπήσουν στη ρίζα σου για να ξεχάσεις κι εσύ.

Σώμα και ψυχή. Έτσι ξεκινά ο πόλεμος. Ετσι λεηλατείται η αλήθεια. Από τη ρίζα της. Από τη γέννηση. Ερωτήματα αναπάντητα. Χάνεται το νόημα της ύπαρξης σου κι ετούτο δε γιατρεύεται. Όχι εύκολα. Ίσως και καθόλου…

Μοιραστείτε το άρθρο!