Μοιραστείτε το άρθρο!

Ξύπνησα απόγευμα Μεγάλου Σαββάτου και η μόνη μου σκέψη ήτανε να βρεθώ στην Ανάσταση. Είναι εκείνη η σκέψη η αυθόρμητη, η ανάγκη να συμμετέχεις σε ένα μυστήριο που πρεσβεύει το Φως.

Στη ζωή μου σε ότι κάνω κι όπου βρεθώ, αφήνω τα δόγματα στην άκρη και κρατώ την ουσία. Κρατώ την αγάπη, όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στα ανθρώπινα.

Στο μυαλό μου τα λόγια μιας μοναχής, δεν θα πω πού, πότε, ούτε γιατί βρέθηκα εκεί κάποτε.

“Εμείς εδώ τους δεχόμαστε όλους”, μου είχε πει, “ανοίγουμε σε όλους, δεν αφήνουμε κανέναν έξω”. Αυτές τις κουβέντες κράτησα και πήρα την μεγάλη διαδρομή.

Βρέθηκα μπροστά από τη σιδερένια πόρτα του μοναστηριού. Σκοτάδι παντού, λες κι ο Θεός δεν κατοικούσε εκεί. Σιωπή, νύχτα κι εγώ μόνη στην μέση του πουθενά, χωρίς Φως κι Ανάσταση.

Μετά από ώρα ήρθε ένα αμάξι, άνοιξε την καγκελόπορτα και μπήκε. Το σταμάτησα. Ήτανε ένας νέος παπάς ίσως ούτε 40. Τον ρώτησα εάν θα γίνει λειτουργία και εάν μπορούσα να μπω. Μου είπε πως έχουν ρητή εντολή να μην επιτρέψουν σε κανέναν την είσοδο και να γίνει η λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών. Του είπα από πού ερχόμουν. Το όνομα της μοναχής. Υποστήριξε πως δεν υπήρχε εκείνη, πως δεν μπορούσα να μπω μέσα και πως εκείνος απλά εξυπηρετούσε το μοναστήρι. Με πολύ παρακαλετό μου είπε πως θα ενημέρωνε τις μοναχές.

Η ώρα 22.30 περίμενα ήδη πολύ. Η αδερφή μου, με είχε ενημερώσει για μία εκκλησία που θα έκανε την Ανάσταση στις 00.00. Αποφάσισα να φύγω, δεν είχε νόημα.

Οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου.

Οι άνθρωποι διώχνουν τους ανθρώπους, οι άνθρωποι και τους φέρνουν κοντά τους. Κανένας Θεός κανένας Δαίμονας. Ο άνθρωπος είναι όλα! Η γένεση, η δημιουργία, η καταστροφή!

Ο παπάς απλά εξυπηρετούσε! Όπως ένας δημόσιος υπάλληλος που βρίσκεται προσωρινά σε διαφορετικό πόστο από το δικό του και που μόνο νίπτει τας χείρας του. Ένας υπάλληλος που απλά υπογράφει…

Εγώ, ο ένας άνθρωπος, μόνος στην μέση του πουθενά, που θα τον οδηγούσε στην  παράβαση του νόμου. Να πάει ενάντια στο κράτος και τις αρχές. Οι αρχές του πουθενά! Ο Θεός του πουθενά! Το κράτος ο Θεός του! Η πίστη του πήγε περίπατο.

Οι μοναχές ταμπουρωμένες στην ασφάλειά τους. Να μην τις μολύνει ο έξω κόσμος! Ο αμαρτωλός κι ο μολυσμένος από τον ιό. Να βράσω τις θρησκείες σας, την πίστη σας και όλα! Αν τους έλεγα πως έφερνα μια μεγάλη δωρεά για το μοναστήρι, θα είχα άραγε την ίδια αντιμετώπιση;

Ο άνθρωπος το παράσιτο, ο άνθρωπος κι ο σπόρος! Ο άνθρωπος ο Θεός, ο άνθρωπος το δόγμα! Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε!

Έφτασα στην άλλη εκκλησία. Κόσμος στον προαύλιο χώρο, σχεδόν όλοι δίχως μάσκες! Μπήκα δειλά στην εκκλησία, λέω αποκλείεται με τέτοιο χαμό να με αφήσουν μέσα…

Η εικόνα ήτανε συγκλονιστική! Μια γεμάτη εκκλησία καθιστοί κι όρθιοι όλοι Ένα! Στάθηκα πλάι σε γιαγιούλες που δεν με κοιτούσαν με μισό μάτι, επειδή δεν φορούσα μάσκα. Νέοι, γέροι, παιδιά μια οικογένεια. Στάθηκα πλάι σε ανθρώπους που μου χαμογελούσαν χωρίς να με γνωρίζουν. Ήταν όλοι τους με εκείνη τη συγκίνηση στα μάτια, πως έκαναν το σωστό και πως βρίσκονταν εκεί που ανήκουν! Στο Θεό που πιστεύουν, στη δική τους Αλήθεια και έτσι όπως εκείνοι το ένιωθαν.

Στην εκκλησία ετούτη δεν ξεχώρισα κλήρο, από πιστούς, νεωκόρους και ψάλτες. Είδα μόνο ανθρώπους που τιμούσαν την ψυχή τους πηγαίνοντας ενάντια στο σύστημα, χωρίς να υπολογίζουν τίποτα!

Δεν είδα δειλούς, δεν είδα υποταγμένους! Δεν είδα πιστούς, δεν είδα χριστιανούς, δεν είδα πρόβατα, δεν είδα βοσκούς. Είδα ανθρώπους που στέκονταν πλάι στο πιστεύω τους χωρίς φόβο! Ο λύκοι δεν μπορούσαν να πειράξουν ετούτους τους ανθρώπους, γιατί ετούτοι οι άνθρωποι δεν υπολόγιζαν τίποτα μπροστά στην πίστη τους. Ούτε πρόστιμο, ούτε σύλληψη! Κανένας φόβος εκεί!

Όχι! Όσοι άνθρωποι ήτανε γύρω μου, ήταν όλοι τους Ένα. Ήτανε όλοι τους μικροί θεοί που πίστευαν στο δικό τους θαύμα, στο δικό τους Φως και το έδειχναν εμπράκτως! Χωρίς μάσκες και χωρίς να υπολογίζουν το κόστος της επιλογής τους!

Ενεργοί πολίτες που έκαναν πράξεις! Που δεν κάθισαν στον καναπέ τους γκρινιάζοντας για τα μέτρα, τον κάθε Κούλη, τον κάθε Εξαδάκτυλο, τον κάθε Χαρδαλιά! Ρώτησαν, έψαξαν, πήραν τα ρίσκα τους και στάθηκαν πλάι σε αυτό που θεωρούσαν αληθινό και που αξίζει να θυσιαστείς!

Όχι! Σε ετούτη την εκκλησία, δεν είχε πιστούς, δεν είχε βοσκούς, δεν ένιωσα να ‘μαι σε μαντρί! Ήμουνα πλάι μόνο σε ισότιμους ενεργούς πολίτες που ήθελαν να ακουστεί η φωνή τους! Χωρίς φανφάρες, υστερίες και live μεταδόσεις!

Όσα Ισραήλ και να άκουσα στη λειτουργία αυτή κι όσα Ιερουσαλήμ, τα άφησα στην άκρη. Κράτησα  μόνο το βλέμμα όλων των ανθρώπων γύρω μου. Ένιωθαν πως βρίσκονταν εκεί που η ψυχή τους ήτανε γαλήνια κι αληθινή.

Χαμογελούσαν! Επιτέλους έβλεπα πρόσωπα μετά από τόσο καιρό! Φιλιόντουσαν, αγκαλιάζονταν, έτσι όπως αξίζει να ζει άνθρωπος πλάι σε άνθρωπο! Με αγάπη! Με φως! Χωρίς φόβο, χωρίς μάσκες!

Μιλούσαν στο τέλος της λειτουργίας για την Ελλάδα, για Έλληνες! Και ναι! Αν είναι κάτι ο Έλληνας, είναι αυτό το κόντρα στο σύστημα! Το κόντρα ενάντια σε εκείνο που του επιβάλλουν με το έτσι θέλω! Ο Έλληνας που αντιστέκεται με πράξεις κι όχι κράζοντας πίσω από την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου! Κανένας δεν έκρινε κανέναν εκεί μέσα, ούτε τους ελάχιστους με μάσκα. Ήτανε όλοι ενεργοί πολίτες, όλοι μια γροθιά!

Το οξυγόνο κάθε συγγραφέα είναι οι στιγμές που επιλέγει να βουτήξει το μελάνι του. Να γίνει ένα με τις εικόνες, ένα με τις μυρωδιές και τους ανθρώπους που τις πλαισιώνουν. Ο συγγραφέας δεν πιστεύει σε δόγματα, δεν βάζει παρωπίδες, δεν κοιτά μόνο την μία πλευρά του νομίσματος. Αναζητά το Φως, αναζητά την Αλήθεια, αναζητά ψυχή σε ότι αγγίξει με την πένα του.

Έμεινα μέχρι το τέλος. Η ώρα περίπου μία και μισή. Το λιβάνι, η ζέστη της φλόγας κι εκείνη η δροσιά της νύχτας που συνωμοτεί, συντρόφευαν τα βήματά μου μέχρι το αμάξι. Πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτάζοντας στον ουρανό. Είναι εκείνη η στιγμή του ανθρώπου που άθελά του ψάχνει να βρει τη δύναμη αλλού και όχι εντός του… Ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που ένιωσα μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο πως η δύναμη είναι μέσα μας και είναι η μόνη αλήθεια! Την είδα μέσα σε εκείνους τους ανθρώπους, τη βίωσα ετούτη τη νύχτα!

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται, η φλόγα της ελευθερίας διατηρείται ζωντανή! Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δε φοβούνται και πράττουν, αξίζει να πιστέψεις σε ένα θαύμα!

Μοιραστείτε το άρθρο!