Όλα είναι στο μυαλό, ακόμη και το τίποτα

Πού πάνε οι σκέψεις μας; Φεύγουν, κυλάνε έξω από εμάς. Άραγε αγγίζουν; Χαϊδεύουν; Ακουμπούν τους ανθρώπους και τα αντικείμενα που κρατούν μέσα τους;

Η σκέψη έχει μορφή καθώς απλώνεται στο χώρο; Τι είναι εκείνο που της επιτρέπει να φανερώνεται έξω από τον άνθρωπο; Μπορεί να μιλήσει σε κάποιον “έλα”!

Έλα για να πάψουν οι σκέψεις! Έλα να γίνει χώρος η μορφή σου…

Εάν είσαι στα αλήθεια μόνο μόνος σου, τότε γιατί σου μιλούν για εκείνη την αόρατη κλωστή που κρατά τους ανθρώπους συνδεδεμένους. Σου πιπιλίζουν το μυαλό πως μόνος σου έρχεσαι, μόνος σου φεύγεις; Τι ισχύει τελικά;

Γιατί να δημιουργήσεις, Γιατί να νοιαστείς, γιατί να είσαι άνθρωπος; Γιατί να μοιράζεσαι; Γιατί να αγαπάς αφού είσαι προορισμένος μόνος;

Οι σκέψεις δε σταματούν. Ψάχνεις να βρεις το ιδανικό σωστό και το ιδανικό λάθος. Το σωστό για να νιώσεις ζωντανός και το λάθος για να νιώσεις θνητός.

Μιλάς ακατάπαυστα σε αυτό που ονομάζεται εαυτός. Σε αυτό που είσαι μα κανείς τους δεν το γνωρίζει. Εκεί επέτρεψες μόνο μία φορά να δει ο ένας κι αυτόματα έγινε η τελευταία.

Σε ετούτη τη θνητότητα είσαι το εξιδανικευμένο λάθος μου, μα και το αναίτιο σωστό μου. Όμως εδώ δεν είσαι για να σου τα πω. Εδώ είναι μόνον η σκέψη μου να ακούει για εσένα.

Προσπαθώ να σε φτάσω χρόνια τώρα, δεν το έχω καταφέρει. Πού είναι η δύναμη της σκέψης όταν τη χρειάζεσαι;

Πλησιάζεις και κανείς δεν σου απλώνει το χέρι. Η απουσία αγκαλιάζει τη σιωπή σου και σφιχτά προχωρούν. Χωρίς “εμείς”…

Οι σκέψεις είναι οι μόνες που δεν τελειώνουν σε ένα τέλος. Σύντροφος και δυνάστης στο χρόνο.

Μη φοβάσαι, εσύ δεν κινδυνεύεις από εμένα. Εγώ μόνο σκέψεις απλώνω, γέφυρες να σε φτάσουν. Γιατί μορφή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη σκέψη. Όλα είναι στο μυαλό, ακόμη και το τίποτα…