Να το ζήσω, ΤΩΡΑ!
Μοιραστείτε το άρθρο!
Ζήσε το τώρα κι άσε το σε λίγο για μετά. Πόσο χιλιοειπωμένη έκφραση το ζήσε το τώρα; Πόσο καλοπιπιλισμένη καραμέλα κι όμως εσύ ακόμη ζεις αγκαλιά με το πρόγραμμά σου, τις εκκρεμότητές σου, τα πρέπει σου, το προσωπείο του όλα στην εντέλεια.
Τι είναι άραγε τόσο σημαντικό στο τώρα, στο ετούτη τη στιγμή; Κάποτε θα σου έλεγα πως όλα αυτά είναι γελοία! Ποιος ζει, ποιος επιβιώνει χωρίς πρόγραμμα; Τώρα σου λέω πως το εδώ και τώρα, είναι αυτό που κρατάς στα χέρια σου και που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ούτε εσύ! Το ζεις, το νιώθεις, με το κλάμα του, το γέλιο του, το πάθος του, την δυναμική και την έντασή του. Έχεις την αλήθεια στα χέρια σου μα εσύ την καλύπτεις με ψέμα! Έχεις την απόφαση και την επιλογή, μα στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη σου, φοράς το make up, δένεις την γραβάτα σου, ανεβάζεις τα φιμέ τζάμια σου και κλείνεσαι στον γυάλινο κόσμο σου, που κάθε μέρα σπάει και κάθε νύχτα ξανακολλάς τα κομμάτια σου, γιατί;
Ποιο το νόημα να πρέπει; Ποιο το νόημα να μη ζεις; Ποιο το νόημα να συντηρείς αυτή την τροχοπέδη;
Κι εγώ που στα λέω τι νομίζεις; Για χρόνια ζούσα περήφανη που όλα λειτουργούσαν ρολόι! Καμία απόκλιση από το πρόγραμμα! Η απόλυτη ευτυχία! Κι αυτό που οργάνωνα τη ζωή μου με μονοετές, διετές, τριετές, είχα τολμήσει και πενταετές πρόγραμμα, τι κατάλαβα; Νόμιζα πως έλεγχα τα πάντα, είχα την κυριαρχία! Χαχαχαχαχα! Τώρα διαβάζω τις γραμμές αυτές και μόνο γελώ κι άλλοτε κρύβομαι σε μια γωνίτσα ντροπιασμένη για τα χρόνια που επέτρεψα να χαθούν, τις στιγμές που δεν άρπαξα από το χέρι, τις στιγμές που έκανα στην άκρη για τα πρέπει μου! Σάμπως να ‘ταν και δικά μου;…
Κι όσο απελευθερωνόμουν από το πρόγραμμα τόσο μου συνέβαιναν καινούργια πράγματα, καινούργιες εμπειρίες, στιγμές που έκρυβα πίσω από το ρολόι, στιγμές που στοίβαζα κάθε εποχή μαζί με το ανεβοκατέβασμα των ρούχων. Στην αρχή τους έβαζα ναφθαλίνη να μην τα φάει ο σκόρος, μα μου μύριζαν άσχημα, μου θύμιζαν πως υπήρχαν, με βασάνιζαν κάθε φορά να τις ζήσω… Αργότερα μπήκε η φυσική λεβάντα στη ζωή μου και ήμουν τόσο ευτυχισμένη που διατηρούσα τις άκαρπες στιγμές μου μοσχοβολιστές!
Μέχρι που εκείνο το πενταετές ναυάγησε! Μέχρι που εκείνο το πενταετές έγινε κομμάτια και μαζί του έσυρε ανθρώπινες ψυχές.
Μέχρι που εκείνος που του είπα σε μισώ, δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου, έφυγε.
Μέχρι που η αρρώστια χτύπησε και τη δική μου πόρτα.
Μέχρι που η σίγουρη αγκαλιά έγινε κομμάτια, ένας σκληρός εξωτερικός δίσκος κι όλα μου τα δεδομένα καταστράφηκαν από μια “πτώση”!
Μέχρι που το πρόγραμμα έχασε το νόημά του!
Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα;
Τα λόγια μου σάστισαν, γιατί πάλευαν χρόνια να μου μιλήσουν, μα εγώ έκανα απλά πως άκουγα. Οι σκέψεις μου μούδιασαν, γιατί πάλευαν κι αυτές να με ξυπνήσουν, μα εγώ απλά συνέχιζα να τις γράφω, τις φυλάκιζα νόμιζα στο χαρτί, αιχμάλωτες εκεί, δικές μου να τις ξεφυλλίσω μετά…
Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα ψέλλισα λες και η φωνή μου βουβή, τώρα που τίποτα δεν έμοιαζε συμβατό με το πρόγραμμα;
Άνοιξα τα μάτια μου ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Έβγαλα το ρολόι μου. Έσκισα το χαρτί με τα “να μην ξεχάσω” από το ψυγείο. Έσβησα τηλέφωνα από τους καταλόγους μου. Διέγραψα κάθε μου επαφή, κάθε σύναψη με το αύριο! Το χθες είχε φύγει ανεπιστρεπτί. Το αύριο δεν είχε έρθει καν ακόμη! Το μόνο που μου απέμεινε ήταν το τώρα! Αυτή η μαγική πρόταση του ζω αυτό που είμαι, ετούτη τη στιγμή! Κι όλα άξαφνα απέκτησαν νόημα κι όλα απέκτησαν σχήμα και μορφή που δεν παραποιείται από κανέναν και τίποτα, δεν χάνεται στο χρόνο γιατί επιλέγω να το κοιτάξω τώρα, να το αγγίξω τώρα, να το γευθώ τώρα, να το ζήσω, ΤΩΡΑ!
Μοιραστείτε το άρθρο!
