Μοιραστείτε το άρθρο!

Να μου θυμίσεις πώς είναι να αγαπάς χάθηκα στη δίνη του Εγώ και της ασφάλειας. Δόθηκα σε σώματα πολλά που είχαν μόνο την μυρωδιά της σάρκας στα σκοτεινά δωμάτια. Μη φανεί η αλήθεια, μη φανεί η απάτη. Εσύ, πού ήσουν εσύ;

Να μου θυμίσεις πώς είναι να αγαπάς όταν το λες και πλανεύεται η ακοή μου μέσα στο θόρυβο ετούτης της απρόσωπης πόλης. Θάνατος παντού κι εγώ παριστάνω το ζωντανό. Σκόρπια τα σώματα, αδειανές οι ψυχές.

Κι εσύ ο άνθρωπος μόνος κι εσύ πουθενά.

Να μου θυμίσεις πώς είναι να αγγίζεις! Τα δάκτυλα μου τα έμαθαν με αγάπη παγερά να αρπάζουνε για χρόνια ό,τι έλαμπε, ό,τι έκανε τους άλλους να ζηλεύουν. Μου μιλούσαν για χρήματα και ύλη, για τη δύναμή της. Έθρεφαν την ψυχή μου, την εικόνα μου με ό,τι πεθαίνει και τις άφηναν  μόνες να μαραζώνουν. Για τα μέσα μου δεν ξέρω να σου πω, δεν ξέρω τι είναι εκεί. Ή μάλλον φοβάμαι γιαυτό που απέμεινε μα δεν φοβάμαι να στο πω, μόνο ντρέπομαι για ετούτη μου την κατάντια.

Ντρέπεσαι εσύ, ντρέπομαι κι εγώ μα μόνοι σε ετούτη την μαυρίλα του κόσμου παραμένουμε.

Να μου θυμίσεις πώς είναι να νιώθεις! Με δίδαξαν να είμαι σκληρός, για να επιβιώσω στην μανία της ζωής που έχτιζαν χρόνια οι δικοί μου άνθρωποι και οι γύρω τους. Έφτιαξαν οικήματα ψηλά, γερά, άκαμπτα. Έκοψαν τα δέντρα, θανάτωσαν τη ζωή και μου ζητούσανε μικρό παιδί, να μην νιώθω, να μην προσφέρω, να μην δέχομαι! Κοιτώ το τερατούργημά τους με ανθρώπους φοβισμένους από το δέος της δύναμης τους. Όλοι σαστισμένοι κι όλοι μόνοι.

Κι εσύ μόνος αναζητάς τη στοργή μέσα σε ετούτη την ασχήμια. Ο φόβος της απώλειας δειλιάζει κι αυτός μαζί σου.

Όλοι μόνοι, αγκαλιά με έναν φόβο. Όλοι ψάχνοντας τα γιατί και τα πώς. Θέλουν να αγαπήσουν, να αγαπηθούν μα κανείς δεν τολμά να αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί. Να αγγίξει και αγγιχτεί. Να αφήσει πίσω το ψεύτικο και να αφεθεί στο αληθινό. Τα πάντα ξένα γύρω μας και κανείς δεν κάνει την αρχή να γεννήσει στιγμές χωρίς εγωισμό, χωρίς κανόνες που  εξυπηρετούν μόνο τον έναν. Ξεχάσαμε πώς είναι το μαζί. Μας έμαθαν πώς να αγαπάμε αυτόν τον έναν. Τον εαυτό μας, το Εγώ μας. Θαρρείς ο κόσμος δημιουργήθηκε μόνο από τον ένα.

Μα ο κόσμος σου, ο κόσμος μου είναι μια ένωση ιερή, της ύλης ο χρόνος ενώθηκε με του σύμπαντος την άχρονη ουσία.

Εσύ κι εγώ μόνοι, γιατί;

Ποιο σύμπαν, ποια γης; Να μου θυμίσεις ποιος είμαι! Τι είμαι; Τα υλικά που μου έχτιζαν για να μην μπορώ να βαστάξω την αλήθεια μου, να βρω τη δύναμη να γκρεμίσω! Όλα χώμα στη γη, όλα αιθέρας στο σύμπαν, να αρχίσουν όλα από το χάος! Ετούτος ο κόσμος παλιός και σαπισμένος ούτε οι στάχτες του δεν αρκούν για να αναγεννηθεί.

Να μου θυμίσεις! Να σου θυμίσου! Σε ετούτη τη γη να γίνουν όλα από την αρχή! Ζωή, άνθρωποι, σύντροφοι, φίλοι. Να γίνει το εσύ κι εγώ εμείς, να γίνει το εσύ κι εγώ μαζί.

Να θυμηθούμε μαζί πώς είναι να αγαπάς!

Να θυμηθούμε μαζί πώς είναι να αγγίζεις!

Να θυμηθούμε μαζί πώς είναι να νιώθεις!

Να τα θυμηθούμε μαζί όλα από την αρχή!

Μοιραστείτε το άρθρο!