Μοιραστείτε το άρθρο!

Ποιο το νόημα όταν χάνεις το παιδί σου; Δυο μάνες, μέσα σε λίγους μήνες, με ζήτησαν πλάι τους γι’αυτή τους τη στιγμή. Χάνεις το νόημα κι εσύ, μάτια απέναντι σε μάτια, πόνοι απέναντι σε πόνους.

Η μάνα που ξεριζώνεται από τη ζωή της, τον λόγο ύπαρξής της κι εσύ που πονάς για τον χαμό, μα πιο πολύ πονάς που αισθάνεσαι ανήμπορος να βοηθήσεις.

Τα σκέφτηκες όλα, τα πηγές από εδώ, τα έφερες από εκεί, μα πάντα χτυπάς σε τοίχους. Κανένα κενό, μόνο τοίχοι που σου γδέρνουν το σώμα, χέρια που στραμπουλάνε τη στήθη και μια καρδιά που χτυπά και κάθε της χτύπος πέρασμα στον δικό της Κάτω Κόσμο, τον Κόσμο της μάνας μακριά από το παιδί της. Τις ένιωθα τις μάνες αυτές, σαν να ήταν η δική μου απώλεια κι όμως πώς να τολμήσεις να το πεις τη στιγμή εκείνη; Τι να μιλήσει μια μάνα που έχει όλα της τα παιδιά κοντά της… ένιωσα ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος.

Στις κηδείες, πάντα σκεφτόμαστε εκείνον που έχασε το δικό του άνθρωπο, μα σαν ανοίξεις τη φωνή στις γύρω ψυχές, πόσα λόγια και σκέψεις μέσα από την καρδιά τους θα ακούσεις, πόσες πίκρες κι αυτή η αδυναμία, η ανικανότητα να βοηθήσεις, αν γινόταν να αναστήσεις το νεκρό να μην πονά ο άνθρωπός του, σε καταδιώκει για καιρό.

Και πάλι μάτια απέναντι σε μάτια, πόνοι απέναντι σε πόνους… Πώς να κοιτάξεις κατάματα τη μάνα που έχασε το παιδί της; Τι να της πεις; Πώς να τη στηρίξεις; Όλα ακούγονται τόσο ψεύτικα, τα ψέμματα που πλάθουν οι άνθρωποι για να απαλύνουν την δική τους ανημποριά και να βυθίζουν τη μάνα σε μεγαλύτερο πόνο. Γιατί να πρέπει να πεις κάτι; Γιατί να μην αντέχεις τη σιωπή την ώρα εκείνη, η σιωπή είναι τα λόγια του νεκρού που έφυγε, είναι η δική του φωνή, ο δικός του τρόπος να πει αντίο.

Ας τον ακούσουμε όλοι μας, μα κυρίως ας αφήσουμε τον άνθρωπο που μένει πίσω να τον ακούσει, να τον νιώσει, να ανταποδώσει το αντίο στη δική του σιωπή, χωρίς να χρειάζεται να ακούει εμάς τους γύρω, το μόνο που χρειάζεται είναι να μας νιώθει κοντά του, παρόντες στη σιωπή. Να την αγαπάς αυτή τη σιωπή, να μην τη φοβάσαι, να την τιμάς και να την αποχαιρετάς όπως της πρέπει…

Σώπασε, αγκάλιασε και κράτα μόνο τα μάτια ανοιχτά, μάτια απέναντι σε μάτια, πόνοι απέναντι σε πόνους κι άσε τα βλέμματα να τα μιλήσουν όλα!…

ΥΓ 1. Αφιερωμένο στις 2 μάνες που με τίμησαν τους τελευταίους μήνες, κρατώντας με πλάι τους στο χαμό των παιδιών τους. Συγγνώμη αν έγραψα λίγα και ίσως μπερδεμένα, μα μέχρι εκεί άντεξα να φτάσω τις σκέψεις μου και την καρδιά μου…

ΥΓ2. Όσοι δεν γνωρίζετε την ιστορία αυτού του κομματιού, να την ψάξετε…

Μοιραστείτε το άρθρο!