Μοιραστείτε το άρθρο!

Φωτογραφίζονται τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι σιωπές μέσα στης Φύσης την απεραντοσύνη;

Όλο το δάκρυ της ευγνωμοσύνης να χύσω στα νερά σου Φύση, δεν μπορώ να τα κλείσω σε ένα κομμάτι χαρτί να τα πάρω μαζί μου. Ανήμπορη νιώθω μα όχι λίγη πλάι σου. Μόνο παιδί. Ένα παιδί που λαχταρά να ρουφήξει όλη την γνώση και την σοφία που απλόχερα μοιράζεσαι.

Μα οι άνθρωποι κρατούν τα μάτια τους κλειστά. Ανοίγουν το Εγώ τους στον ουρανό σου και με αυτό πορεύονται νομίζοντας πως είναι πιο πάνω από Εσένα…

Είσαι εσύ αστείρευτης γέννας μάνα, αλύτρωτης λαχταράς, να καμωθούν όλα με σοφία και αγάπη. Μόνος να μην νιώσει επάνω σου Φύση κανείς. Δάκρυ από τα χέρια σου μην στάξει σε κανενός τα μάτια για να πονέσει! Μόνο για να ξεδιψάσει, μόνο για να ποτίσει το χώμα σου και να ξαναγεννήσει νέα ζωή.

Σε παρατηρώ χρόνια να είναι η σταγόνα ο σπόρος και η αγάπη ο καρπός.

Πόνος δεν στάθηκε σε ετούτο το δάκρυ, μόνον η ζεστασιά μιας ηλιαχτίδας πάνω μου. Κυλά στα ρούχα μου ανάμεσα να καρφωθεί μες στης καρδιάς τον χρόνο. Δεν μετρά τα λεπτά. Δεν νοιάζεται για όρια και περιθώρια. Απέραντη στης Φύσης την τροχιά πνέει μαζί της. Κυλούν τα δάκρυα μπροστά στο μεγαλείο σου και δεν φοβούνται. Λυτρώνεται η ψυχή, αγναντεύει τον ορίζοντα και βρίσκει δύναμη να προχωρά!

Κοντοστέκεται πότε πότε η ψυχή σαν την Φύση, μήπως άφησε κάτι πίσω. Μήπως ξέχασε να αγκαλιάσει εκείνον που τρόμαξε, εκείνον που θέλησε μα πάγωσε στην ομορφιά της. Κάποιους παίρνει μαζί της. Κάποιους αφήνει. Για κάποιους όμως προσεύχεται, να ανοίξουν την καρδιά τους, να δουν όσα τα μάτια σβήνουν από το βλέμμα τους.

Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι!

Όσο σταματάς τόσο μικραίνει το ψέμα. Τα βλέπεις όλα από κοντά, παρατηρείς, ζυγίζεις, αφήνεις, ακουμπάς. Διώχνεις πιο εύκολα γιατί μπορείς να τα φτάσεις όσα δεν χρειάζεσαι. Είναι ακόμη κοντά σου…

Κοίτα!

Η Φύση δεν περιμένει δικαιολογίες να την κρατήσουν πίσω. Βάζει πλώρη τους αέρηδες. Πιάνει την πέτρα και σκάβει μέσα της, μα σκάβει κι επάνω της δρόμους καινούργιους, απάτητους και ξεμακραίνει από το στέρφο. Από το χώμα που στυλώνει τα πόδια και αρνείται να γεννήσει ζωή.

Κι όσο ο κόσμος γύρω της μικραίνει τόσο εκείνη σταματά όλο και πιο λίγο. Η Φύση δεν σταματά σε μικρούς ανθρώπους, φροντίζει μόνο τους αδύναμους είτε με ζωή είτε με θάνατο και τα δυο είναι δρόμος προς την σωτηρία…

Η αγάπη δεν φοβάται την μοναξιά κι η Φύση μόνον αγαπά με έναν τρόπο που ανθρώπου ψυχή δεν μπόρεσε να αγγίξει. Λίγοι οι εκλεκτοί. Λίγοι εκείνοι που έκαναν στην άκρη για να περάσει η σοφία της. Κιας μην την όριζε το μυαλό τους κιας μην την ερμήνευε η λογική. Παρέμειναν παιδιά κι επέλεξαν να πιστεύουν στο άγνωστο, στο πέρα από το ανθρώπινο. Εκεί που κατοικούν τα μυθικά πλάσματα!

Η Φύση φεύγει μακριά από εκείνους που παλεύουν να νικήσουν το Υπερβατικό και όχι να του μοιάσουν…

Δεν πέρασαν χρόνοι πολλοί, μόνο στάσεις. Ανάσες βραχνές από τον κρύο αέρα της απόστασης του ανθρώπου από Εκείνη. Ο ήλιος δεν μίκρυνε ετούτη την απόσταση, όλα θα ήταν ψέμα. Οι άνθρωποι μόνο πολεμούν το ψεύτικο κακό, το σκοτάδι τους… Για το καλό, για το φως εντός τους, πιστεύουν δεν χρειάζεται μάχη. Οι άνθρωποι μόνο τολμούν να κατακτήσουν την μοναξιά του Εγώ, να την κοροϊδέψουν με όνειρα και ψεύτικες υποσχέσεις. Είτε στους ίδιους είτε στους γύρω τους.

Η Φύση αγαπά την μοναξιά, δεν την φοβάται! Γεννά ζωή επάνω στον πιο απόμακρο βράχο!

Δες!

Οι άνθρωποι ξεμακραίνουν ολοένα και πιο πολύ από την Φύση. Αποκόβονται από το αληθινό και εναγκαλίζουν το φτιαχτό! Αρκεί να είναι από ανθρώπινο χέρι! Αρκεί να νιώθουν πως τους ανήκει!

Δεν γνωρίζω πόσο μου απομένει ακόμη μέχρι να λυγίσω στον πόνο ετούτης της αλήθειας! Της παράδοσης μιας αντίθετης ροής κάθαρση. Μακριά από τα ανθρώπινα! Μακριά από την τόση αλαζονεία!

Άνθρωπε το τερμάτισες! Η Φύση δεν είναι κάτω από εσένα! Επειδή πατάς το χώμα της! Επειδή παίρνεις τους καρπούς της! Επειδή ανασαίνεις το οξυγόνο της!

Προσπαθώ να μην χάσω τα λογικά μου, να μην με παρασύρει η ανθρώπινη ροή. Κανείς δεν ψάχνει πια, κανείς δεν ξέρει αν θέλει και τι; Κανείς δεν δημιουργεί! Κανείς δεν δακρύζει από συγκίνηση ψυχής. Κανείς δεν γεννά μέσα από το δάκρυ του, μόνο στοιβάζει πίκρα, πόνο και εγωισμό! Κλείνεται στο καβούκι του και προχωρά την μοναξιά του παρακάτω, πιστεύοντας πως νίκησε ακόμη και τον θάνατο.

Ανθρώπινη ματαιοδοξία!

Η Φύση συνεχίζει τον δρόμο της. Με ή χωρίς τον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να νικήσει τον θάνατο γιατί γνωρίζει το θαύμα της Ζωής…

Φύσης σοφία!

Μοιραστείτε το άρθρο!