Η αγάπη πουθενά!
Μοιραστείτε το άρθρο!
Να ταξιδέψω σε μιαν αγκαλιά, σε ένα χαμόγελο που αγγίζει τα όριά του μονάχα για εμένα και λίγο πριν την χάση του ηλίου, το σκοτάδι να γίνει ο λόγος για να φωτίσουν οι καρδιές ακόμη πιο δυνατά!
Μα πουθενά αυτή η αγάπη, μέσα στη σκέψη μου, κρατά το λυγμό μου, φυλά το δάκρυ μου μα δεν εμφανίζεται!
Όσο πίσω κιαν πάω, πόσα λάθη αντικρίζω κι όλα αυτά για να βρω την αγάπη κι η αγάπη πουθενά!
Σκάβω, σκάβω, πλήγιασαν τα δάκτυλά μου, μούδιασαν, σκυμμένος σε έναν λάκκο που δεν έχει πάτο, θαρρείς η γη είναι πιο ατελείωτη κι από το πιο βαθύ σκοτάδι.
“Αντέχεις να προσπαθήσεις λίγο ακόμη”, φωνάζει η η καρδιά μου, κλείσε τις πόρτες και σφάλισε κάθε πέρασμα φωνάζει το μυαλό που ολοένα και καταλαμβάνει κομμάτια από τα μέσα μου. Απομονώνει τις αισθήσεις μου να μην τη νιώθω, μα αφήνει απέξω τον πόνο κι έτσι ξέρω πως οι δρόμοι της καρδιάς μόνο πονούν, ποτέ δεν λυτρώνουν…
Τα δάκτυλά μου παγωμένα πια, οι κινήσεις μου λιγοστεύουν κι εγώ τελειώνω σε ένα τέλμα που δεν με σκοτώνει, μα με κρατά σχεδόν νεκρό, σχεδόν μόνο, σχεδόν δειλό να γονατίζω μπροστά στο θάνατο ετούτο.
Δεν παλεύεται η μάχη αυτή, δεν μπορείς να το νικήσεις το κακό, δεν διώχνεται, κιαν διώκεται επιστρέφει και σε στοιχειώνει, δεν μπορείς άλλο μόνος. Τα γόνατά σου βαριά λυγίζουν κι αγγίζουν το έδαφος, το σώμα σου ένα κουβάρι ενώνει τον άνθρωπο με την πρωτογενή του ύλη, το χώμα. Δεν απέμειναν δυνάμεις πια, δάκρυα και χώμα ξαναγεννούν, δάκρυα και χώμα ποτίζουν τη γη σου. Κανείς να φροντίσει εσένα, μόνο ότι απέμεινε από εσένα προσπαθεί να σε κρατήσει όρθιο.
Η αγάπη δεν πλησιάζει εδώ, η αγάπη δεν ζυγώνει. Τίποτα για να θες, τίποτα για να ελπίζεις, η αγάπη φόβος, η αγάπη αδιέξοδο, σκοτάδι παντού, μόνο αστραπές φωτίζουν τώρα πια τις νύχτες σου κι ο αέρας παίρνει πότε πότε τα σύννεφα μακριά.
Τίποτα για να θες, τίποτα για να ελπίζεις, η αγάπη δεν πλησιάζει πια εδώ, ίσως, να μη πέρασε και ποτέ…
Μοιραστείτε το άρθρο!
27/06/2018 at 21:06
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω.
Θυμάμαι και ξαναθυμάμαι.
Διστάζω να σχολιάσω, φοβούμενος ότι θα φανώ υπερβολικός κι όμως αποφασίζω να γράψω την άποψή μου, αρκούμενος της υποψίας μου ότι δεν θα παρεξηγηθώ.
Υπάρχουν συντάκτες κειμένων και συντάκτες κειμένων, αποφεύγοντας να τους ονομάσω συγγραφείς, καθώς αυτός ο τίτλος αποκτάται και δεν καρφιτσώνεται ως γιασεμί στο πέτο, επειδή κάποιος πλήρωσε να τυπωθούν τα βιβλία του και στην συνέχεια αποκαλεί τον εαυτό του συγγραφέα.
Ένα υπέροχο κείμενο … μετά την ανάγνωσή του από έναν απλό αναγνώστη, τον ταξιδεύει κι αυτό υποθέτω του είναι αρκετό.
Ένα υπέροχο κείμενο … μετά την ανάγνωσή του από έναν συντάκτη κειμένων … τον εμπνέει και του ανοίγει νέους δρόμους σκέψης.
Όταν συμβαίνει όμως με την ανάγνωση κάποιου κειμένου, να αναζητάς έναν καθρέφτη, για να διαπιστώσεις ότι δεν είσαι εσύ μέσα σε αυτό που διάβασες αλλά υπάρχεις εκεί έξω …τότε ο συντάκτης αυτού του αναγνώσματος έχει χάρισμα.
Είναι τα μόνα που μου επιτρέπω να σχολιάσω ψιθυριστά, καλή και χαρισματική συντάκτρια αυτού του υπέροχου αναγνώσματος.
Εάν εμένα με έχουν ονομάσει αφηγηματικό συγγραφέα στο λογοτεχνικό μου βιβλίο με τίτλο «Το Όνειρο» του 1012, τότε εσένα πρέπει να σε ονομάσουν το όνειρο, καθώς εκεί μεταφέρεις τον αναγνώστη, κατορθώνοντας να ξεπεράσει τους εφιάλτες του, με τον υπέροχο αφηγηματικό σου ταλέντο.
Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις…!!!
05/07/2018 at 22:48
Καλησπέρα! συγγνώμη που άργησα να απαντήσω από εδώ, όμως υποχρεώσεις με κράτησαν μακριά δυστυχώς!
Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να εκφράσω απέναντι σε τέτοια λόγια και τη δέσμευση πως για όσο αντέχω θα συνεχίσω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου!