Μοιραστείτε το άρθρο!

“Για όσους ακόμη τολμούν να μένουν αληθινοί και οι ψυχές τους δεν χωρούν σε φίλτρα”

Ζώντας στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, της αλλαγής μέσω φίλτρων, ζητάς από τους άλλους να είναι κάτι που δεν είναι.

Ο εαυτός τους…

Οι άνθρωποι από μόνοι τους γίνονται κάτι που δεν είναι. Όμορφοι, ευπαρουσίαστοι. Απομακρυσμένοι από τα συναισθήματά τους. Τις ανησυχίες τους, την αλήθεια τους. Μια εικόνα που δεν είναι ζωή.

Προσθέτουν εφαρμογές στα μάτια τους, στα χείλη τους, στην ψυχή τους. Απόντες από τη δική τους αλήθεια. Ένας κόσμος κατασκευασμένος, απατηλός. Ένας κόσμος που δεν γνωρίζει πια να αγαπά. Μόνο να υποκρίνεται. Ακόμη και την αγάπη…

Εσύ επιρρίπτεις ευθύνες εκεί που τελικά δεν υπάρχουν! Γιατί αυτοί που έχεις δίπλα σου δεν αντιλαμβάνονται αυτά που ζητάς. Το όριο αντίληψής τους δεν είναι το ίδιο με το δικό σου και αυτό είναι κάτι που δεν το αντιλαμβάνεσαι καν!

Γιαυτό θυμώνεις, μουδιάζεις, κι ό,τι δεν κυλά χάνει το νόημα. Κανένα σημάδι γύρω του. Όλα ίδια.

Δεν υπάρχουν, δεν λειτουργούν, δεν αγαπούν όλοι όπως εσύ. Γυμνοί, να αφήνουν το χρόνο να ντύσει την υπομονή τους, την εμπιστοσύνη τους στη μεγαλοσύνη που οφείλει να έχει κάθε ψυχή μέσα της.

Το μυαλό τα καλύπτει όλα και εκεί χάνεσαι.

Εκεί καταναλώνεσαι. Εκεί πληγώνεσαι. Εκεί φαίνεται το δικό σου φως και το δικό σου σκοτάδι.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν επειδή κάποιος τους αγαπά. Επειδή κάποιος παραμένει καθαρός και αφιλτράριστος δίπλα τους.

Αλλάζουν όταν οι ίδιοι αποφασίσουν να  δουλέψουν.

Άραγε εσύ έχεις προχωρήσει; Έχεις διαφοροποιηθεί; Συγκρίνεσαι με τους άλλους ή με το δικό σου χθες; Γιατί μόνον εκεί μετριέται η αληθινή αλλαγή!

Μοιραστείτε το άρθρο!