Μοιραστείτε το άρθρο!

Ώρα μηδέν! Η απουσία σου μακραίνει τη σιωπή μου, την ξεχειλώνει μέχρι να μην έχει άλλο χώρο να απλωθεί. Παλεύω να ταυτιστώ με το σκοτάδι μήπως και σβήσει η εικόνα σου από τα μάτια μου… Σθεναρά κρατιέμαι από το σημάδι στο σβέρκο μου, εκείνο που άφησες το τελευταίο μας ξημέρωμα, μαζί με την ψευδαίσθηση πως θα ξαναρθείς, μα τίποτε, πουθενά!

Γιατί;

Τόσο φθηνά στοιχίζει ένα ψέμα και το μοιράζεις δώρο για να χαίρονται όσοι το έχουν ανάγκη;

Ποιος σου ζήτησε το ψέμα σου, μόνο την αλήθεια σου σου ζήτησα, κιας ήταν η πρώτη σου και η στερνή. Ποιος σου ζήτησε να ‘ρθεις; Ποιος άρπαξε το χέρι σου να σε κρατήσει κοντά του, γιατί εγώ δεν ήμουν!

Με έψαξες μες στους πολλούς, διάλεξες, χροιά φωνής να μοιάζει στην καρδιά μου κι άφησες χέρια διάπλατα να κλείσουν των ονείρων μου τα χρώματα. Μα με έσφιξες σφιχτή αγκαλιά, λες και ήθελες μονάχα να με σπάσεις! Να με σκορπίσεις σε κομμάτια, για να θρέψεις το Εγώ σου, να δείξεις πως μπορείς!

Γιατί;

Ποια αλήθεια νίκησε την ψευδαίσθηση του Εγώ σου; Ποιο όνειρο ήταν αρκετό να γαληνέψει της ορμής του την απόγνωση;

Μερόνυχτα κρατούσα τα ήδη σπασμένα κομμάτια μου, μα σπάσε, σπάσε, η δύναμή μου σβηνόταν, σαν της άμμου σχέδια στης θάλασσας τα κύματα.

Το τώρα μου ξεμακραίνει από το χθες, κρατώντας τους λεπτοδείκτες του χρόνου στήριγμα στα καινούργια μου απάτητα μονοπάτια. Το ρολόι στέκει εκεί μόνο, δίχως χτύπο, δίχως ήχο και πώς να γκρεμίσει τα τείχη ακίνητο;

Εσύ σταθερά απομακρύνεσαι με το αντίο πεισματικά να σωπαίνει στα χείλη σου και το μαζί να σβήνει τα σημάδια που άφησε επιπόλαια το χθες.

Για πόσο ακόμη;

Τι κάνεις, όταν νιώθεις το τέλος μα το αντίο δεν το άκουσες ποτέ;

Πώς προχωράς, όταν όλα γκρεμίζονται τόσο αθόρυβα;

Πώς πιστεύεις μετά από τόσα ψέμματα;

Πώς αδειάζεις τη σκέψη σου από τα τόσα ερωτηματικά;

Μοιραστείτε το άρθρο!