Εφήμερα εδώ

Μην μ’ αρνηθείς απ την αρχή της ημέρας, τόσο κόπος να αγαπήσεις και τελικά να φύγεις; Μην εγκαταλείπεις το συναίσθημα αυτό, όση ανασφάλεια, όσα εμπόδια, όσες αναστολές. Όλα στο μυαλό κι η αλήθεια στην καρδιά, μόνο αντίπαλο μην την κρατάς, μόνο σύμμαχο κράτησέ την. Κιας είναι εφήμερο, είναι εδώ στο τώρα…

Θα ήθελα να είσαι το για πάντα μου, κιας κρατήσει όσο το αντέξεις. Κουράστηκα στη μοναξιά, κουράστηκα μια μέρα ακόμη μακριά από το χάδι και την αγκαλιά.

Θα ήθελα να μου πεις σε θέλω, είσαι η ζωή μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, κιας γίνει ψέμα κάποτε, αρκεί που το ένιωσες για λίγο έτσι. Μέσα στο χρόνο μια στιγμή, μες στη στιγμή ο χρόνος και τότε είναι δικός μου! Αρκεί, αλήθεια αρκεί! Κιας είναι εφήμερο, είναι εδώ στο τώρα…

Θα ήθελα να σε αγαπώ, χωρίς να σε φοβάμαι, κιας γίνει η αγάπη αυτή το βέλος για να πληγωθώ. Ο κόσμος μας δεν πλάστηκε τέλειος, θα αντέξω και το αντίο σου.

Ακούω την ανάσα σου! Μου μιλά λόγια που δεν τα ζεις με το μυαλό, παρά μόνο με την καρδιά κι η ζωή ξημερώνει αλλιώς τη μέρα, με πίστη για τις στιγμές που θα ‘ρθουν, με γαλήνη και με ελπίδα. Μια μελωδία στη χαμένη ομορφιά της σου τραγουδά, για να σου θυμίζει όσα ξεχνάς και για όσα μπορείς να προχωράς, ακριβώς από εκεί που τα άφησες. Στο χθες το παλιό, το γνώριμο, σαν τότε που ήσουν μόνο ένα παιδί. Αλλιώτικα πια, μα τόσο τόσο οικεία! Εφήμερα, μα εδώ στο τώρα…

Όλα είναι ένα σώμα εδώ στη γη, ένας φορέας και μια ψυχή στο κέντρο του. Όλα για ένα σώμα γίνονται κι εγώ το ίδιο είμαι για εσένα. Μα εγώ, όταν σβήνουν τα φώτα δεν βλέπω το σώμα, νιώθω εσένα, βλέπω του ύπνου το χαμόγελο. Σε γνωρίζει η ψυχή μου πιο καλά κι από το θάνατο κι αυτή η αλήθεια με ξεκουράζει, αφού ο θάνατος έρχεται μόνο μια φορά κι εγώ εδώ ακόμη ζωντανή.

Βάζω το χέρι στην καρδιά σου, την ακούω στη σιωπή της νύχτας να ζωντανεύει μέσα μου εσένα! Δεν θα παλέψω να ξεφύγω από ετούτο το σφυγμό! Όλα εφήμερα κι όλα περαστικά, κάτι σαν τους παλμούς της καρδιάς σου στο χέρι μου, κάτι σαν την ήλιο πριν τη φθινοπωρινή βροχή.

Εφήμερα, μα εδώ στο τώρα…