Έλα πλάι μου και ζήσε!
Μοιραστείτε το άρθρο!
Έλα να σπάσουμε τη μοναξιά! Να γίνουμε ένα αντί για δύο! Να αποκτήσει δάκτυλά η αφή και χέρια η αγκαλιά μας.
Ο χρόνος δεν μετρά στη μοναξιά! Δεν προσθέτει λεπτά στο ρολόι, μόνο βαραίνει την ανάσα, μόνο φυλακίζει την κίνηση και καταδικάζει το σώμα σε ένα κουβάρι που αέναα σου θυμίζει πως υπάρχεις μα δεν ζεις!
Μάταια η ζωή σου φωνάζει “μείνε μαζί μου, πώς γίνεται να είσαι εδώ και να μην είσαι”; Μάταια σου χαϊδεύει το πρόσωπο να νιώσει ζεστασιά! Μάταια σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει σ’αγαπώ! Μάταια σε δαγκώνει με πάθος ερωτικό στο λαιμό!
Μάταια όλα… Μάταιο το έλα…
Εσύ εκεί…
Με τα γόνατα κολλημένα στο σαγόνι κιας πονάς! Με την πλάτη γυρισμένη κιας νιώθεις το κενό, ένα βράχο, που σου γδέρνει το δέρμα με μανία! Με τα χέρια σου να κρατούν σφιχτά τα πλευρά σου μη τυχόν και φύγουν και ξανακρατήσουν σφιχτά τη ζωή, που σαστισμένη σε κοιτά! Έλα να σπάσουμε τη μοναξιά το μόνο που αντέχει να σου πει! Έλα να γίνουμε ένα αντί για δύο!
Ποτέ σου δεν την απαρνήθηκες! Ποτέ σου δεν την άφηνες μόνη! Ποτέ σου δεν της γύρισες την πλάτη! Ήσουν πάντα εκεί! Δίπλα της, επάνω της, μέσα της πάντα συμπορευτής, ποτέ σου αδίστακτος κατακτητής! Την αγαπούσες τη ζωή κρυφά, φανερά, της το έδειχνες με κάθε τρόπο! Της φώναζες έλα να σπάσουμε τη μοναξιά! Ένα να γίνουμε ένα αντί για δύο!
Την φρόντιζες τη ζωή! Της γλύκαινες τα χείλη όταν την πίκραιναν τα λόγια των άλλων! Τη ζέσταινες όταν την έγδυναν από ζήλεια για την ομορφιά της οι ζωντανοί νεκροί γύρω της! Της χάιδευες το στήθος να ζωντανέψουν οι χτύποι της καρδιάς της! Ήσουν πάντοτε εκεί και τώρα ήρθε η σειρά της να σε πλησιάσει και το ξέρει καλά η ζωή αυτό!
Δεν σου θυμώνει που τη σπρώχνεις με βία μακριά! Δεν σου κακιώνει που την λες ψεύτρα κάθε που σε κοιτάζει στα μάτια λέγοντάς σου “εγώ δεν πήγα ποτέ αλλού, έμεινα εδώ, εσύ έφυγες, εσύ απομακρύνθηκες”! Και τώρα μοναξιά παντού! Και τώρα το ένα έγινε δύο! Και τώρα εσύ κι εγώ χωριστά!
Πόσο πονάει αυτό το “εσύ”; Πόσες αλήθειες χωράνε να κρυφτούν μέσα σε τρία γράμματα; Πόσες; Μόνον εσύ δεν χωράς εκεί! Μόνον εσύ με τη ζωή μαζί!
Μεγάλωσες τόσο τη μοναξιά, την τράβηξες, την ξεχείλωσες και τώρα τίποτα δεν χωρά εκεί μέσα! Μόνο μια μικρούτσικη γωνίτσα για εσένα, πουθενά η ζωή… Μόνο μοναξιά!
Μείνε όσο θέλεις εκεί, δεν μπορώ να σε πιέσω αν εσύ, δεν θέλεις να συνεχίσεις πλάι μου! Είμαι η ζωή και γνωρίζω μόνο να ζω! Δεν γνωρίζω από μοναξιά! Δεν γνωρίζω από δάκρυ! Δεν γνωρίζω από πόνο! Γνωρίζω μόνο να συνεχίζω, γνωρίζω μόνο να μην τα παρατώ, γνωρίζω μόνο να δημιουργώ, γνωρίζω μόνο να ονειρεύομαι, γνωρίζω μόνο να ζω!
Γιαυτό έλα!
Έλα να σπάσουμε τη μοναξιά! Να γίνουμε ένα αντί για δύο! Να αποκτήσει δάκτυλά η αφή και χέρια η αγκαλιά μας.
Ο χρόνος δεν μετρά στη μοναξιά! Δεν προσθέτει λεπτά στο ρολόι, μόνο βαραίνει την ανάσα, μόνο φυλακίζει την κίνηση και καταδικάζει το σώμα σε ένα κουβάρι που αέναα σου θυμίζει πως υπάρχεις μα δεν ζεις κι εγώ γνωρίζω μόνο να ζω!
Γιαυτό έλα, να σπάσουμε τη μοναξιά και μείνε κοντά μου!
Έλα πλάι μου και ζήσε!
Μοιραστείτε το άρθρο!
