Τελείωμα ημέρας, κάποιες φορές θυμίζει χαμόγελο κι άλλες θυμίζει δάκρυ. Ξημέρωμα επόμενης, να προσμένει μια νέα αρχή, μήπως καταφέρεις να σβήσεις κάθε εκκρεμότητα και το νέο τελείωμα μοιάσει στο φως που θες να ζήσει για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Είναι συμπτώσεις η ζωή και μπλέκουμε τυχαία ο ένας με τον άλλον ή μήπως όλα είναι ένα σχέδιο που για τον καθένα είναι διαφορετικό;

Δεν ξέρω σίγουρα. Πάει καιρός που έχω σταματήσει να ρωτώ.

Κάθε ημέρα μία επανάληψη.
Ξυπνάς, τεντώνεσαι, ετοιμάζεις, ετοιμάζεσαι, χαμογελάς, υποκρίνεσαι, συμπαθείς, αποφεύγεις, αναθεωρείς, λυπάσαι, φοβάσαι, αγωνίζεσαι, ζεις. Γνωρίζεις ανθρώπους, κάποιους τους απορρίπτεις, με κάποιους συνδέεσαι, πορεύεσαι με κοινούς στόχους, φιλοδοξίες, όνειρα.
Πολλές φορές ξανά και ξανά βλέπεις τον εαυτό σου σαν σε ταινία σε επανάληψη. Ξανά και ξανά να μαζεύεις κομμάτια από φιλίες, από σχέσεις, από την ίδια σου την ψυχή.

Είναι μάχη αυτό, είναι απλά μια διαδικασία;

Αισθανόμαστε τους εαυτούς μας μοναδικούς, θαρρείς πως ζούμε μόνοι στον πλανήτη. Όχι από εγωισμό, αλλά κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε την ζωή. Σαν ένα μοναχικό ταξίδι κιας περιστοιχιζόμαστε από τόσους ανθρώπους.

Το βράδυ που κοιμάσαι έχεις το παιδί σου στο δίπλα δωμάτιο, έχεις έναν σύντροφο πλάι σου, έναν σύζυγο, ένα ζώο, κανένα…
Αυτή η καθημερινότητα, είναι η δική σου ζωή κανενός άλλου!
Σε αυτή την καθημερινότητα βάζεις τους κανόνες σου, τα θέλω σου, τα χαμόγελα, τα σ´ αγαπώ, εσένα!
Επιλέγεις ως πού θες να συμβιβαστείς και ως πού θες να το ζήσεις και κάπου εκεί όλοι αυτοί οι κανόνες και τα όρια μπλέκονται, ο ένας μέσα στον άλλον. Δίνεις παίρνεις, σφίγγεις, λασκάρεις.

Ποσά αόρατα σχοινιά υπάρχουν ανάμεσά μας;
Πότε ασφυκτιάς, πότε ανασαίνεις, πότε τρέχεις να σωθείς!
Η ζωή σου συνεχίζει να γεμίζει και να αδειάζει από ανθρώπους. Από αυτούς που φεύγουν, από αυτούς που μένουν και από εκείνους που σου δίνουν μια, κόβουν τα σχοινιά σου και σε σπρώχνουν να ζήσεις χωρίς κανόνες, να ξεχάσεις τον στόχο σου. Φως δίχως σκοτάδι.
Κι εσύ τους ακολουθείς, τους εμπιστεύεσαι, άλλωστε η εμπιστοσύνη έχει μεγάλη αξία στην ζωή σου.

Εκείνοι πάλι, έχουν διαφορετικέ αξίες, δεν απλώνουν τα δικά τους σχοινιά, αυτά τα κρατούν φυλαγμένα για μετά…
Όταν το τέλος πλησιάζει και συνειδητοποιείς πως όλα έκρυβαν προσωπικό όφελος, πώς να συγχωρέσεις τόση υποκρισία, πώς; Κι όμως θες τόσο πολύ να προχωρήσεις, να μην αφήσεις με κανέναν εκκρεμότητες! Να φύγουν όπως κιαν φύγουν και να είναι όλα τακτοποιημένα, συγχωρεμένα, με ειρήνη καμωμένα! Θες να τελειώνεις επιτέλους με τις εκκρεμότητες…

Λένε πως οι εκκρεμότητες σε ακολουθούν μια ζωή, δυο, πολλές, δεν σταματά αυτή η διαδικασία, γίνεται σαν εμμονή σου να το ζήσεις ξανά και ξανά. Αξίζει, το χρειάζεσαι;

Μετά θα έρθουν κι εκείνοι που δεν θα έχουν υποκρισία αλλά θα έχουν ψέμα, πολύ ψέμα. Κι εσύ θα θες τόσο να τους συγχωρέσεις και αυτούς! Η υποκρισία περιβάλλεται πάντα από κακία.
Το ψέμα ίσως και να περιβάλλεται κάποιες φορές από αγάπη!
Πόσες φορές δεν επιλέγουμε να πούμε ψέμματα για να μην πληγώσουμε και απλά φεύγουμε ικανοποιημένοι πως πληγώσαμε το δυνατόν λιγότερο;

Η αλήθεια είναι πως μόνο όσοι αντέχουν την αλήθεια θα μείνουν!

Όσο για εσένα, που φεύγεις έτσι με μισές αλήθειες, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γεμίζεις την ζωή σου με άχρηστα βλαβερά δεδομένα που μέσα στην ψυχή σου θα μείνουν εκκρεμότητες!
Μάταια συνεχίζεις να διαμηνύεις πως θες να προχωρήσεις, μάταια ανεβάζεις το πανό και πας φωνάζοντας:
“Θέλω να προχωρήσω, θέλω να προχωρήσω!”

Εεε! Πού πας;
Όταν κάνεις βήματα έχοντας δέσει αόρατα σχοινιά πίσω σου, γιατί απλά άφησες εκκρεμότητες, ως πού πιστεύεις πως θα φτάσεις;
Ποιος αποφασίζει πώς θες να προχωρήσεις και ποιος τι είναι ωφέλιμο να έχει τον τελευταίο λόγο; Το μυαλό ή η ψυχή ή μήπως οι εκκρεμότητες που έχεις αφήσει πίσω σου; Κάπως έτσι είναι η ζωή…
Γνωρίζεις πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται κι όμως δεν είσαι σίγουρος για το γιατί. Ξέρεις μόνο πως σε όλο αυτό το πήγαινέλα κάθε φορά που κάτι τελειώνει, εσύ ποτέ δεν παραμένεις ίδιος. Πάντα κάτι μέσα σου αλλάζει, ηθελημένα ή άθελά σου.

Όταν όμως η αλλαγή και η εξέλιξη γίνουν ηθελημένα και μόνο, όταν σταματήσεις να αφήνεις εκκρεμότητες με τους ανθρώπους και τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε και μόνο θα μπορείς να είσαι σίγουρος πως ο δρόμος που βαδίζεις σε οδηγεί στον σωστό προορισμό!
Θες να τον μάθεις; Κοίτα μέσα σου, είσαι εσύ…

“Είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου και ο καπετάνιος του πεπρωμένου μου” Nelson Mandela