Μοιραστείτε το άρθρο!

28/02/2023

Τέμπη ένας χρόνος πίσω.

Τρίτη πρωί η ημέρα που πάω το γιο μου στο ΚΤΕΛ, για να πάει στο πανεπιστήμιο.

Η διαδρομή μας βουβή, το δυστύχημα στα Τέμπη νωπό μέσα μου. Οι σκέψεις με έπνιγαν, προσπαθούσα μάταια να μην δακρύσω. Πού τον στέλνω; Γιατί δεν τον πάω εγώ; Γιατί φεύγει;

Ήθελα να του πω πάρε όταν φτάσεις και το έπνιξα στα χείλη. Το αντικατέστησα με ένα μασημένο στείλε όταν φτάσεις.

Ήθελα να γυρίσω πίσω να του πω, έλα θα σε πάω εγώ! Υπερβολή θα μου πεις! Για να πετάξεις δεν γίνεται να φοβάσαι!

Με πήρανε τα δάκρυα. Είμαι καλή μάνα; Δεν είμαι; Όλα τα δεν γυρνούσαν στο μυαλό και την ψυχή και κυρίως όλα όσα θεωρούσα λάθος!

Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τίποτα! Μόνο πως η μοναξιά όταν μεγαλώνουν, είναι πιο μεγάλη από το χαμόγελο τους, όταν χαίρονται…

Πώς θα ζήσουν αυτοί οι γονείς; Πώς θα συνεχίσουν τις ζωές τους, γυρνούσε η σκέψη  μέσα μου.

Ο πόνος των γονιών που χάνουν τα παιδιά τους δεν απαλύνει με τίποτα. Τι να γράψεις και τι να πεις; Ίσως το ότι υπάρχουμε κάποιοι που δεν ξεχνάμε, ίσως να είναι κάτι για αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως…

Κι εμείς σωπαίνουμε και πονάμε μαζί τους σιωπηλά. Τι να τους πεις; Τι απαλύνει έναν πόνο; Μόνον ίσως η ουσιαστική παρουσία!

Λίγους μήνες μετά.

Πέρασε καιρός μέχρι να πιάσω αυτό το κείμενο. Είναι η πίκρα που δεν σε αφήνει να ολοκληρώνεις τις σκέψεις σου. Μια ακατανίκητη αναρχία αρνείται να βάλει τις λέξεις σε σειρά. Είναι που γονιός είναι η πιο δύσκολη και βαριά ιδιότητα που κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις ανήμπορος να τη σηκώσεις.

Μήνες μετά μεσημέρι Πέμπτης.

Θα φύγω βράδυ μου λέει ο γιος μου. Χρωστούσε μάθημα και το έδινε την Παρασκευή… Τα μέσα μου σφίχτηκαν. Τον πήρα μια αγκαλιά, δυο τρεις κουβέντες, σώπασα.

Βράδυ Πέμπτης. Επιστρέφω από δουλειά. Αμάξι λείπει. Κλειδιά λείπουν, τσαντάκι λείπει. Άδειο το δωμάτιο. Όλα έγιναν σιωπή!

Σκέψου σκέφτηκα εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους, τους δικούς τους ανθρώπους ποτέ!

Που μπαίνουν στο δωμάτιό τους και κανείς δεν είναι μέσα ποτέ!  Με πόση σιωπή έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα! Υπάρχει κάτι να τους ανακουφίζει; Έστω λίγο! Ίσα για να προχωράς…

Έχω σβήσει και γράψει αμέτρητες φορές. Είναι που τέτοιες στιγμές χάνεις το νόημα. Έχει νόημα να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου; Να νιώσει εκείνος που πονά ότι δεν είναι μόνος; Έστω κι έτσι;

Τέμπη σήμερα…

Η δικαιοσύνη παγερή και σιωπηλή παρακολουθεί μια μάνα να μπαίνει μπροστά.

Μαρία Καρυστιανού.

Τι δίνει τη δύναμη σε έναν άνθρωπο να συσπειρώνει χιλιάδες ανθρώπους; Είναι η αγάπη, ο πόνος, η αδικία; Κάτι πρέπει να είναι παραπάνω για να αντέξεις! Να κάνεις ανθρώπους να νιώσουν οι γονείς αυτών των παιδιών, οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους. Να πονάς και να αντέχεις! Να αγωνίζεσαι για τη δικαιοσύνη που εξαϋλώθηκε σε εκείνα τα βαγόνια.

Μαρία Καρυστιανού. ΜΑΝΑ ! Όλα κεφαλαία, τίποτα μικρό και λίγο σε ετούτη τη γυναίκα!

Τέμπη ένας χρόνος μετά…

Δεν γνωρίζω αν θρηνούν εκείνοι που φεύγουν. Το μόνο που γνωρίζω είναι για εκείνους που μένουν. Ο πόνος δεν γιατρεύεται, ίσως να απαλύνει με το χρόνο. Ίσως…

Εμείς οι απέξω, εμείς οι άγνωστοι μεταξύ μας, έχουμε την ηθική υποχρέωση ως γονείς και συνάνθρωποι, να σταθούμε πλάι σε αυτούς του γονείς, που έχασαν τόσο άδικα τα παιδιά τους! Να σταθούμε ως αδέλφια ως συγγενείς ως φίλοι αυτών των αδικοχαμένων ανθρώπων!

Να μην ξεχάσουμε! Να μη μείνουμε θεατές!

Να μην επιτρέψουμε στη δικαιοσύνη να παραμείνει εξαϋλωμένη και τσιμεντωμένη σε έναν τόπο εγκλήματος!

Μοιραστείτε το άρθρο!