Αγόρια, συγκροτηθείτε κι αρχίστε να φέρεστε σαν άντρες και όχι σαν φαντομάδες Χουντίνι! Δεν γουστάρετε μια κατάσταση πείτε το!

Εσύ σταθερά απομακρύνεσαι με το αντίο πεισματικά να σωπαίνει στα χείλη σου και το μαζί να σβήνει τα σημάδια που άφησε επιπόλαια το χθες.

Η Σαντορίνη για εμένα είναι καταφύγιο! Εκεί μου γεννήθηκαν αρχέγονα συναισθήματα, θύμησες από τα παλιά που δεν ήξερα πως υπήρχαν μέσα μου. Στη Σαντορίνη βρήκα αγάπη, βρήκα οικογένεια και εκεί επιστρέφω πάντα όταν η ζωή μου εδώ στην πόλη μοιάζει λάθος. 

Κι είσαι τόσο μακριά ζωή μου κι είμαι τόσο κοντά στης πεθυμιάς σου την τελευταία πνοή.

Κανένας θυμός δεν θα σου ανοίξει τα μάτια, κανένας θυμός δεν θα σου οξύνει την όραση, κανένας θυμός δεν θα σου φωτίσει το δρόμο.

Συνεχίζω να περπατώ, δεν σταματώ, μα νιώθω πως ο μόνος τρόπος για να πάω σίγουρα μπροστά, είναι να σταματώ για λίγο να κοιτώ στο χθες, για να ξέρω πως απομακρύνομαι από εκείνο.

Η μάνα που ξεριζώνεται από τη ζωή της, τον λόγο ύπαρξής της κι εσύ που πονάς για τον χαμό, μα πιο πολύ πονάς που αισθάνεσαι ανήμπορος να βοηθήσεις. 

Κι όσο απελευθερωνόμουν από το πρόγραμμα τόσο μου συνέβαιναν καινούργια πράγματα, καινούργιες εμπειρίες, στιγμές που έκρυβα πίσω από το ρολόι, στιγμές που στοίβαζα κάθε εποχή μαζί με το ανεβοκατέβασμα των ρούχων.

Το εδώ γίνεται εκεί, ένα εκεί που δεν καταφέρνει να με φτάσει και το εγώ παντού να δηλητηριάζει αυτή τη διαδρομή, παρέα με το ψέμα.

Νύχτα ξανά, μόνη ξανά. Γιατί μόνο τη νύχτα; Δύσκολο όλο αυτό! Όταν νιώσεις συντροφικότητα, αγάπη, αλήθεια να πρέπει να αποχωριστείς! 

Άνθρωποι! Δεν έχετε ανάγκη από καμία οθόνη για να ζήσετε στην πραγματικότητα!