Πόσο πλήρης ένιωθε για να μην κρατά καμία άσχημη ανάμνηση; Πώς γίνεται να μην είσαι πλάι σε κάποιον και να μιλάς σαν  να στέκεται δίπλα σου με αιώνια παραδομένα δεσμά; 

Κάθε πόνος είναι μια δοκιμασία που χωρίς να τη ζητήσεις, σου αλλάζει τα σχέδια και πολλές φορές τελείως τη ροή της ζωής σου!

Ξαφνικά, αισθάνθηκα μια μοναξιά που την είχα αφήσει πολύ πίσω μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η συνειδητή μοναχικότητά μου είχε κάνει φτερά!

Τι να ευχηθώ για το νέο χρόνο που να μπορεί να γίνει πράξη, με λίγη θέληση και λίγη τόλμη, χωρίς φανφάρες και λόγια που τα λες για να βγεις από την υποχρέωση;

Όταν πετάς πράγματα και ανθρώπους που έμοιαζαν σημαντικοί στην ζωή σου μα αποδείχθηκαν ψεύτικοι, ξεφορτώνεσαι το σκοτεινό της ψυχή σου. Ξεριζώνεις τα σπλάχνα σου ένα ένα κι όσο πονάς τόσο εσύ συνεχίζεις! 

Με αυτόν τον τρόπο, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μας μιλούν για αιώνες! Δεν μας έχουν εγκαταλείψει ποτέ! Είναι ένας  πανούργος και πολυμήχανος τρόπος, αφού κανείς δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα, να ακυρώσει γλώσσα κι όλες τις επιστήμες και τέχνες μαζί!

Έτσι κατέληξες εδώ, μόνος σε ένα δανεικό κρεβάτι, να παλεύεις να σωθείς από ένα λίγο πολύ! Μάταιο σου μοιάζει το ταξίδι, μάταιη η προσπάθεια!

Ακόμη και το, τώρα, μοιάζει ψευδαίσθηση του νου. Όταν είσαι ουδέτερος, δεν έχεις ανάγκη από μεταβατικά στάδια να σε βάζουν στα όρια του χρόνου και της καθυστέρησης, δεν σε φυλακίζουν σε διλήμματα, αλλάζεις επίπεδα εύκολα, αβίαστα χωρίς φόβο.

Ποτέ σου δεν την απαρνήθηκες! Ποτέ σου δεν την άφηνες μόνη! Ποτέ σου δεν της γύρισες την πλάτη! Ήσουν πάντα εκεί! Δίπλα της, επάνω της, μέσα της πάντα συμπορευτής, ποτέ σου αδίστακτος κατακτητής!

Χειμώνας και πάλι! Σε λίγο θα συνεχίσω στην επόμενη παγερή παράγραφο… Μόνος ένας άνθρωπος, μέσα σε ένα κρύο αυτοκίνητο, στη μέση του χειμώνα, στην μέση μιας γιορτής.

Κάθε φορά που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα οι σκέψεις μου θεριεύουν. Η καρδιά μου σφίγγεται από τις κλασικές εικόνες που κατακλυζόμαστε. Άνθρωποι, να υποφέρουν, χτυπημένοι από αρρώστια, πείνα, δυστυχία, μοναξιά, εκεί που παράλληλα σκεφτόμαστε τι θα φάμε τα Χριστούγεννα, τι μοντελάκι θα φορέσουμε και το gadget της τελευταίας τεχνολογίας που θα μοστράρουμε, πλάι στην προσεγμένα πασπαλισμένη…

Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Πώς ακυρώνει μια ζωή γεμάτη δόσεις; Πώς της καλύπτεις τα κενά να γίνει ολόκληρη, ενιαία, συμπαγής; 

Μην αναζητάς ποια σιωπή σου θα σωπάσει πιο μακριά από το βλέμμα μου! Δεν θέλω να σωπάσω άλλο εγώ! Με πίκραναν οι σιωπές γιατί είναι λόγια ανείπωτα και τα μάτια μου δεν αντέχουν να τα ακούνε πια!

Ασφυκτιώ, δεν το δείχνω, σωπαίνω επιδεικτικά, σωπαίνω μάταια. Νομίζει πως ξέχασα, πιστεύει πως μπόρεσα και τώρα, μόνο απουσία