Η απόσταση απομακρύνεται όταν προσπαθείς για να πρέπει και μικραίνει όταν μόνο θέλει! 

Η ζωή είναι μια απέραντη έκταση οξυγόνου, γεμάτη από χρώματα, συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, αναζητήσεις! Ζωή χωρίς ψυχή είναι σαν ζωντανός νεκρός! Από πότε τα φωτοαντίγραφα απέκτησαν ψυχή; Από ποτέ οι ψυχές έγιναν ίδιες; Από ποτέ ο άνθρωπος έγινε αφίσα; 

Το παιδί μου μου δίνει την δύναμη να μην απελπιστώ, γιατί δείχνει με τις αντιδράσεις του απέναντι στους άλλους και σε εμένα, πως κουβαλά μαζί του την αγάπη της μάνας του!

Ο καθένας παλεύει με κάτι! Τα γιατί του, τα δήθεν του, τους φόβους του! Ειδικά τους φόβους των θέλω που δεν τόλμησε. Των θέλω που κρεμάστηκαν σε μιαν αγχόνη στης μοναξιάς του το στασίδι. 

Και μόνο που όταν θέλω να γράψω για έρωτα, σκέφτομαι εσένα! Και μόνο που μέσα από εσένα, μπορώ ξανά να αγγίξω τη συντροφική αγάπη! Και μόνο που η ζωή, μου έδειξε για μία ακόμη φορά, πως ο έρωτας έρχεται, από εκεί που δεν το περιμένεις!

Οι γονείς των ΑΜΕΑ είναι καθημερινοί πολεμιστές, χωρίς όπλα όμως! Ζούνε σε ένα κράτος, που κανείς τους κατά βάθος δεν έχει συνειδητοποιήσει τον αγώνα των γονιών αυτών και ο μόνος λόγος που θέλει να βοηθήσει, είναι το φαίνεσθαι και το επιβεβλημένο κάποιες φορές πρέπει… 

Συνεχίζεις λοιπόν αυτό που ονομάζεται ζωή! Οι ημέρες κυλούν κι εσύ στο ταξίδι σου, εσύ στο δρόμο σου, εσύ στα βάρη σου. 

Κι ο χρόνος φεύγει κυλά! Σε δουλειά, σε πρέπει, σε έχω τόσο καλά προγραμματισμένα, τόσο βολικά για όλους, μα μέσα σου κραυγάζεις. 

Οι άνθρωποι που νιώθουν χαρά και την εκφράζουν, για τους άλλους είναι προβληματικοί και δέχονται ψυχολογική βία για να το σταματήσουν! Νιώθουν μειονεκτικότητα εκείνοι που δεν χαμογελούν. Νομίζουν πως αν εκφράσουν τα συναισθήματά τους κινδυνεύουν! Νιώθουν ευάλωτοι και ουσιαστικά οι ίδιοι συντηρούν την κατάσταση της μιζέριας, διώχνοντας το χαμόγελο από τα χείλη τους. Μόνο έτσι τραβούν την προσοχή των γύρω τους. Μόνο με το να τους λυπούνται! 

Μου αξίζει η πίεση, η απουσία, η μελαγχολία, η μοναξιά; 
Μου αξίζει να θέλω ζωή μακριά από την ζωή;

Πώς σωπαίνεις στον θάνατο, πώς κοιτάζεις την ζωή; 
Δάκρυ δεν στάζει, δάκρυ φιμώνει την πίκρα, τα γιατί, τα γαμώτο και προχωράς, προχωράς! Εσύ πρέπει να ζήσεις! Θες;