Μπα! Άστο, αύριο είναι καλύτερα…
Μοιραστείτε το άρθρο!
Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση;
Εκεί που όλα χάνονται, εκεί που η στιγμή καθορίζει μια ζωή, δυο ζωές, πολλές…
Εκεί εσύ ανασκουμπώνεσαι, χαμηλώνεις την φωνή και λες, άστο, αύριο καλύτερα!
Κι έρχεται αυτό το “αύριο καλύτερα”, με όλες τις αναποδιές μπροστά σου κι εσένα να νιώθεις πιο κουρασμένος από ποτέ!
Δεν θες να συνεχίσεις!
Όλα μάταια για ένα ακόμη πρωινό! Για μία ακόμη μέρα, κάνεις πίσω στην φωνή που σε καλεί να αλλάξει μόνο μια στιγμή σου, αυτή, εδώ δα! Να αλλάξεις αυτό σου το παρόν και σου λέει θα σε βρω εγώ! Αρκεί να μου δώσεις ένα στίγμα! Μια πινέζα μικρούλα στο χάρτη της ζωής σου κι εγώ θα γίνω η στιγμούλα που θα πιαστεί επάνω της! Η στιγμούλα που θα την πάρει αγκαλιά.
Η αγκαλιά δεν χρειάζεται καν χρόνο από την ζωή σου! Μόνο δύο χέρια ανοιχτά, για να κλειστείς εκεί, μόνος κι εγκαταλελειμμένος στην δική σου απόμακρη πινέζα, αγκαλιά μες στα χέρια της στιγμούλας που θα γεννηθεί μόνο αν εσύ το θελήσεις!
Κι ο χρόνος φεύγει κυλά! Σε δουλειά, σε πρέπει, σε έχω τόσο καλά προγραμματισμένα, τόσο βολικά για όλους, μα μέσα σου κραυγάζεις.
Όχι, για εμένα! Όχι, για εμένα!
Πόση μοναξιά χώρεσες ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους! Πόση μοναξιά, γιατί όλοι σου κλέβουν κομμάτια σου και το κορμί σου αποχωρίζεται εσένα ολοένα και πιο πολύ!
Αποκομμένο σώμα, αποκαμωμένη ψυχή, αποστειρωμένη καρδιά στη συγγνώμη και στο εγώ φταίω!
Φταίω, που επέλεξα να αγαπώ όπως αρέσει στους άλλους!
Φταίω, που δεν ζήτησα κι εγώ να αγαπηθώ!
Φταίω, που δεν αφέθηκα να ακολουθήσω εκείνη τη φωνή, που δεν με εγκατέλειψε σε καμμία δυσκολία κιας την άκουγα από μακριά…
-Δώσε μου ένα στίγμα σου, μια πινεζούλα μικρούτσικη στον χάρτη της ζωής σου, να ‘ρθω να σε βρω!
-Τι λες; Να έρθω τώρα;
Σιωπή και πάλι. Αυτή, που την αναγνωρίζεις χωρίς να ακούσεις καν την απάντηση! Κλείνεις τα αυτιά σου και μιλάς στον αέρα, μόνος, γνώριμα λόγια, γνώριμες σκέψεις…
Μπα! Άστο, αύριο είναι καλύτερα…
Μοιραστείτε το άρθρο!
