Μοιραστείτε το άρθρο!

Όλα αλλάζουν κι οι ουρανοί μας ένα γίνονται στο στερέωμα που βάφτηκε με αγάπης χρώματα και λέξεις που αγωνιούν και προσμένουν με λαχτάρα κάθε επόμενο αντάμωμα μετά το φευγιό.

Έρχεσαι, φεύγεις, στέκεσαι, επιστρέφεις…

Κι όσα γιορτής τραγούδια γράφονται, γίνονται αστέρια να λάμπουν το παρελθόν μας φως κι όσα έρωτα αγγίγματα γράφονται, στο δέρμα μας γίνονται χάρτες, διαδρομές κι αγάπης δαχτυλίδια, να δένουν τις ζωές μας κύκλους αέναους, δίχως χρόνο.

Σιμώνει ο καιρός του αποχωρισμού, σχεδόν έφτασε! Πάλι…

Σε κοιτάζω πλάι μου να ‘γναντεύεις ονείρατα, να χαϊδεύεις τους πόθους σου με τον ματιών σου τον γαλάζιο άνεμο και στα σύννεφα μαζί ανεβαίνουν οι καρδιές, σαν αντικρίσουν η μια της άλλης την αλήθεια.

Όχι, δεν θα σε κρατήσω κρυμμένο σε συρτάρι κρυφό, δεν θα σε φυλακίσω στης καρδιάς τον ακούσιο χτύπο!

Τι αξία έχει μια συνήθεια ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές ανάσες;

Άλλοτε πόθου και πάθους, άλλοτε θυμού που ανταριάζει σαν άνεμος κι αντί να σε διώχνει μακριά σε χτυπά ξανά και ξανά στα στήθη σου επάνω, εκεί ακριβώς στο μέρος της καρδιάς.

Σε τυλίγει η θύελλα, δεν σε αφήνει μόνο κι αργά σου κόβει την ανάσα για να ‘ρθει η δική μου, να σου χαρίσει ζωή.

Έρχεσαι, φεύγεις, στέκεσαι, επιστρέφεις…

Σιμώνει ο καιρός του αποχωρισμού, σχεδόν έφτασε! Πάλι…

Είναι εκείνα που δεν άλλαξαν και δεν θα αλλάξουν ποτέ ανάμεσά μας.

Σε κοιτώ που με κοιτάς να φεύγω, αφήνοντάς με λεύτερο κύμα στης θάλασσας τα θυμωμένα νερά.

Ο έρωτας θα επιστρέψει κάποτε, ξανά!

Η αγάπη παραμένει σιωπηλή, προσμένοντας το αύριο που ποτέ δεν την πρόδωσε…

Έρχεσαι, φεύγεις, στέκεσαι, επιστρέφεις…

Πώς να νικήσεις της φύσης σου την αλήθεια, άλλωστε όλοι μας για μιαν αλήθεια πολεμάμε, την δική μας θα διώξουμε;

Όλα στη ζωή είναι φευγιό κι αντάμωμα!

Μόνο η αγάπη ξεχωρίζει ακλόνητη κι αγκαλιασμένη με τον χρόνο και η φύση σου αγκαλιά με το φευγιό της…

Μοιραστείτε το άρθρο!