Αυτό είναι “μαμά” τελικά;
Μοιραστείτε το άρθρο!
Σκέψεις λίγο πριν την γιορτή της μητέρας
Ξημερώματα, το μυαλό θολό αν και με πήρε ο ύπνος νωρίς. Για μία ακόμη φορά κοιμήθηκα ανάμεσα σε σημειώσεις, organizer, κινητό της δουλειάς και Bluetooth, κλασικά ξεχασμένα ανοιχτά, πάλι θα μείνω από μπαταρία! Για μία ακόμη φορά ξέχασα να ανοίξω την πόρτα του πλυντηρίου και θα βρωμίσουν τα ρούχα, δεν ξεπάγωσα το κρέας, δεν καθάρισα την κουζίνα, δεν…
Όλη μου η ζωή ένα “δεν” κι ένα “γαμώτο”;
Αυτό είναι μαμά τελικά;
5.00 ακόμη! Να γυρίσω πλευρό ή να σηκωθώ τώρα, για να τα προλάβω όλα;
Και κάπου εκεί ανάμεσα στο “να” και το “μήπως” κάποιος με κουνά…
Μαμά ξύπνα! Μαμά ξύπνα! Μαμάαα! 7.20 η ώρα!
Ωχ! Εγώ είμαι η μαμά, σε εμένα μιλάει…
Πρωί…
Σηκώνομαι και τρέχω μηχανικά, καλημερίζω μηχανικά, φιλώ μηχανικά, ντύνω μηχανικά, μαγειρεύω μηχανικά, ετοιμάζω μηχανικά. Όλα στον αυτόματο πιλότο, όλα χωρίς συναίσθημα να σέρνονται επάνω σε προγράμματα κολλημένα με μαγνητάκι στο ψυγείο, μισοσχισμένα μέσα σε τσάντες σχολικές κι εγώ ένα ερείπιο που πρέπει να καλύψει αυτή του την αλήθεια, γιατί πρέπει να είναι ευχάριστη, πρέπει να είναι χαρούμενη, πρέπει να είναι δυνατή, πρέπει να είναι πάντα εκεί!
Για την οικογένεια, για την δουλειά, για τον περίγυρο. Για εμένα;…
Φορτωμένο σκέψεις το μυαλό μου για το πού στράβωσε η μαγεία; Πού πήγε ο πρίγκηπας που μου τάξανε σαν ντυνόμουν νυφούλα, πού πήγανε τα πεντακάθαρα χαρούμενα μωρά στις διαφημίσεις, πού πήγαν οι χαρούμενες οικογένειες στους γάμους και τις βαπτίσεις, πού είναι η μαμά στην οικογένεια αυτή και πού η δική μου.
Ζει ακόμη; Θαρρείς έφυγε σαν όνειρο όταν ξύπνησα από έναν εφιάλτη κάποιο ιδρωμένο βράδυ…
Αυτό είναι μαμά τελικά;
Μεσημέρι…
Γυρνώ από την δουλειά, ανοίγω την πόρτα, πάλι πιάτα στο σαλόνι, πάλι ψίχουλα στην είσοδο, πάλι μπροστά από τα τάμπλετ; Θεέ μου κι εγώ πάλι να φοβάμαι να μπω στην κουζίνα!
Τους λέω πέντε κουβέντες, αυτές τις ίδιες που βαριέμαι κι εγώ να τις ακούω, χαμηλώνω τα μάτια, βουρκώνω, αλλάζω, κατευθύνομαι στην κουζίνα κι όλα σύντομα σε τάξη! Ύστερα, διάβασμα τον μικρό πότε με φωνές, ποτέ με χαζομάρες, πότε με δάκρυα κι οι δυο και πότε με βαριές σιωπές, πλέον έχουμε κουράσει τόσο ο ένας τον άλλον!
Όταν ακούω να μου λέει «εσύ βρίσκεις χρόνο μόνο για δουλειά και διάβασμα», όλα μέσα μου μοιάζουν τόσο λάθος!
Πώς γίνεται ένα επτάχρονο να έχει τόσο δίκιο! Εγώ είμαι η μαμά!
Πώς γίνεται ένα επτάχρονο να διαβάζει την σκέψη μου;
Κι αυτή η σκληρή σιωπή των υπολοίπων παιδιών, ταφόπλακα στο στήθος μου!
Ξέχασα να είμαι μάνα! Ξέχασα πως είμαι μαμά! Ξέχασα πως η αγάπη δεν διαβάζεται σε κανένα βιβλίο και δεν αγοράζεται με κανένα χρήμα! Η καρδιά μου πονά, σφίγγεται κι όλα τα μέσα τους ηχούν μέσα μου!
Μαμά γιατί πρέπει να δουλεύεις, μαμά γιατί είσαι μόνη σου, μαμά γιατί χωρίσατε με τον μπαμπά, μαμά γιατί δεν διασκεδάζεις, μαμά γιατί …
Πόσες ερωτήσεις ψάχνουν εξηγήσεις!
Πόσα γιατί, που πρέπει την αλήθεια τους να την κρατήσεις για τον εαυτό σου;
Αυτό είναι μαμά τελικά;
Να καλύψεις κενά, να γελάσεις εκεί που υπάρχει δάκρυ, να κρατηθείς εκεί που θες να καταρρεύσεις, να φαίνεσαι αλλά να μην είσαι…
Βράδυ…
Πτώμα, ξαπλώνω στο κρεβάτι, ασυναίσθητα απλώνω το χέρι μου στην διπλανή μεριά, άδεια, κανείς!
Οι σκέψεις εκεί, πεισματικά ψάχνουν την φωνή μέσα μου και την προκαλούν σε μάχη, αυτή της ολικής αμφισβήτησης! Κάθε βράδυ γκρεμίζω και γκρεμίζομαι και κάθε βράδυ βρίσκω δυνάμεις για να κρατηθώ!
Να σταθώ όρθια και να μην πιστέψω την κραυγή μέσα μου πως είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου! Να βρω την δύναμη να συνεχίσω να παλεύω για το καλό αυτών των παιδιών μέχρι εκεί που μπορώ!
Να φροντίζω, να προλαμβάνω, να παροτρύνω, να καλύπτω, να παραβλέπω, να συντονίζω, να αγκαλιάζω, να φιλώ, να παρηγορώ, να…
Να είμαι εκεί σε όλα τους, γιατί η λέξη μαμά οφείλει να τα έχει όλα!
Και αυτό τελικά είναι … “μαμά”!
ΥΓ. Μια αληθινή καθημερινή ιστορία! Πρωταγωνιστές εσύ, εγώ, η διπλανή μας. Γυναίκες, άλλες, με σύζυγο, άλλες με σύντροφο, άλλες μόνες, μα όλες στο τέλος της ημέρας εκεί κρυφά στα σκοτεινά θυμούνται τις στιγμές με τα παιδιά τους τα λάθη τους, τα νεύρα τους, τις υστερίες τους και κλαίνε.
Μα πάντα στο τέλος γελούν και βρίσκουν την δύναμη μέσα από εκείνα, γιατί πώς να μην αγαλλιάσει η ψυχή στο άκουσμα μιας παιδικής φωνούλας να λέει …
“μαμά μπορεί να μην είμαστε ίδιοι αλλά η αγάπη θα μας καθοδηγήσει σε αυτό που ψάχνουμε”…
Μοιραστείτε το άρθρο!
