Μοιραστείτε το άρθρο!

Άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους, χαρακτήρες διαφορετικοί, σκέψεις διαφορετικές. Ψυχές, άλλες να υπηρετούν τον Θεό του Κάτω Κόσμο κι άλλες τον Θεό των ουρανών!

Κάποιοι από αυτούς, βουτηγμένοι μέσα στο σκοτάδι, γιαυτό τους αποκαλούν σκοτεινούς, σκιές που σέρνονται γύρω από το φως, σκιές που ψάχνουν έναν λόγο ύπαρξης μέσα από τους άλλους.

Άφησαν τους εαυτούς τους στην άκρη, κόμπιασαν να κοιταχτούν στα μάτια! Τρόμαξαν πως η εικόνα τους ποτέ δεν θα αποκτούσε το χρώμα και την υφή της δικής τους θέλησης, πως όλα είναι μάταια!

Και κάπου εκεί ανάμεσα στην απόγνωση και την αυτολύπηση γεννήθηκαν μέσα τους οι ζωές των άλλων, οι ζωές των φωτεινών…

Οι φωτεινοί, άνθρωποι βουτηγμένοι μέσα στο φως, ηλιαχτίδες που ζηλεύει κι ο ήλιος το ξημέρωμα, γεννιούνται κάθε μέρα μα δεν πεθαίνουν ποτέ!

Το ουράνιο τόξο είναι η πυξίδα τους, ο αγέρας τα φτερά τους, τα σύννεφα τα άγραφα σχέδιά τους, το χώμα στήριγμά τους και η θάλασσα η αγκαλιά που δεν χρειάζεται χέρια, μα μόνο μια ζεστή καρδιά για να νιώθεις!

Χρωματίζουν την ζωή τους με “θέλω” και “θα τα καταφέρω” και δεν γνωρίζουν, “δεν μπορώ”!

Ζουν για να προκαλούν άθελά τους, τους γύρω τους!

Είτε να τολμήσουν κι εκείνοι το αδύνατο, είτε να σταθούν στην άκρη ζηλεύοντας, κακολογώντας, σκάβοντας λάκκους μήπως και πέσουν μέσα!

Οι φωτεινοί, είναι οι αιώνιοι εχθροί των σκοτεινών!

Είναι τόσο λαμπεροί που ελάχιστοι μπορούν να τους αντέξουν πλάι τους και μόνο μα μόνο οι όμοιοί τους μπορούν να τους καταλάβουν, να νιώσουν ότι νιώθουν.

Οι φωτεινοί ντρέπονται αλλά και φοβούνται να εκτεθούν!

Ο τρόπος που σκέφτονται και αναλύουν της ζωής τα υλικά, είναι τόσο ιδιαίτερος και πολύ μακριά από εικονικές πλαστικές πραγματικότητες!

Ο πολύς κόσμος δεν είναι έτοιμος και ίσως να μην γίνει ποτέ, για να τους ακούσει!

Έτσι καταναλώνονται κι άλλοτε χάνονται  μέσα στις σκέψεις τους, παλεύοντας να βρουν τις ισορροπίες τους ανάμεσα σε αυτό που είναι και στο πρέπει που ευχαριστεί τους γύρω τους.

Καμμία έπαρση, κανένας πανηγυρισμός για την πρωτιά!

Πάντα στέκουν στην άκρη κιας έκαναν οι ίδιοι όλη την δουλειά και χειροκροτούν εκείνους που τους άπλωσαν απλά το χέρι για να κρατηθούν.

Όποια κορυφή κιαν αγγίξουν, δεν θα τους ακούσεις να πουν “ΕΓΩ” παρά κοιτούν γύρω τους ψάχνοντας για την επόμενη κορυφή, μαθητές ξανά, ποτέ ως δάσκαλοι!

Και η μάχη ανάμεσα σε αυτούς τους δυο καλά κρατεί, σαν ένα ηφαίστειο που η λάβα του έχει την δύναμη να κάψει και να μαυρίσει, να καταστρέψει, μα και να φτιάξει το ηφαίστειο ακόμη πιο ψηλό, να το φτάσει ως τα αστέρια!

Όλοι φοβούνται την λάβα, νομίζουν πως αν την αγγίξουν θα καούν, μα ποια γη δεν βλάστησε σαν βρέθηκε πλάι σε ηφαίστειο;

Κανείς σκοτεινός δεν μπορεί να σβήσει το ηφαίστειο, μόνο υψώνει τείχη και φρούρια για να μην φαίνεται στους γύρω του κι άλλοτε πετά λάσπη στα μάτια τους για να θολώνει η λάμψη και η ομορφιά του…

Έτσι και οι φωτεινοί όπως και το ηφαίστειο, σαν τελειώσει το έργο τους και βλαστήσει και το πιο άγονο χώμα, αποσύρονται για νέες στεριές παρέα και η δύναμή τους!

Δρόμος ασφυκτικά γεμάτος, ο δρόμος των σκοτεινών!

Ψίθυροι, βαβούρα και συνωστισμός και πουθενά χαμόγελα αληθινά, παρά μόνο μειδίαμα και ψευτιά πασπαλισμένη με χρυσόσκονη Χριστουγεννιάτικης λάμψης!

Μοναχικός ο δρόμος των φωτεινών και δεν ταιριάζει κάπου!

Δημιουργεί νέους τόπους, νέους δρόμους, αλλάζει τοπία, μεταμορφώνει γεννώντας νέα ζωή!

Αν συναντήσεις κάποτε έναν τέτοιον άνθρωπο, μη τον αναγκάσεις να ταιριάξει πλάι σου!

Άσε τον μόνο ελεύθερο να γεννήσει την ζωή που κρύβεις μέσα σου!

Μοιραστείτε το άρθρο!