Μοιραστείτε το άρθρο!

“Ένα κάλεσμα να αφεθούν τα δεσμά του Εγώ,

ώστε η ψυχή να αναπνεύσει ξανά.”

Πώς είναι οι άνθρωποι καμωμένοι από πέτρα και σίδερο.

Ακαλλιέργητες ψυχές, που σέρνονται ανάμεσα στα σκοτάδια του μυαλού τους και της φθαρτής σάρκας τους.

Η επιβίωση είναι πλέον μόνον υλική.

Ο νόμος της ζούγκλας έχει πνίξει τους Νόμους του Σύμπαντος, τις αξίες της ψυχής.

Όλα για ένα κομμάτι ψωμί.

Κι όμως, η ψυχή πεινά κάθε μέρα και περισσότερο.

Νεκρή φύση το σώμα του ανθρώπου.

Η ψυχή δεν ζει με ψωμί.

Ζει με άνοιγμα, με ουρανό, με ανάσα.

Προχωρά. Μεγαλώνει.

Μα ο άνθρωπος δεν ανοίγει τα φτερά του στην πτήση για το Άπειρο.

Τα ανοίγει μόνο για να γδέρνεται από το Εγώ του, στα βράχια του μυαλού.

Μάχη αέναη.

Και οι Πύλες του Κάτω Κόσμου ανοίγουν ξανά και ξανά.

Μόνον η Θέληση μπορεί να τις κλείσει.

Η Νόηση πιο ψηλά από το φεγγάρι του.

Στέκει πλάι στον Ήλιο και βασιλεύει.

Μα τυφλωμένη από το φως επιλέγει την αθέατη πλευρά της Σελήνης.

Η θνητή φύση του πλάι στην αθάνατη.

Το χρώμα που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στον κόσμο τούτο.

Η Αρμονία χάθηκε από τα μάτια του, μα όχι από την Αλήθεια.

Οι αξίες είναι εκεί. Ακέραιες.

Λάμπουν στο ανέγγιχτο χρώμα τους.

Άπλωσε τα αόρατα νήματά σου.

Εκεί βρίσκεται η Σύνδεση.

Μη ζητάς από την ψυχή να μείνει εδώ,

εδώ όπου όλα έχουν πεθάνει.

Πώς να χωρέσει η Ζωή σε έναν θάνατο που δεν ζήτησε;

Πώς να βαδίσει σε σπήλαιο που δεν της ανήκει;

Πώς να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του Φωτός,

όταν την δένεις ακόμα στο σκοτάδι;

Άφησέ την να προχωρήσει.

Μοιραστείτε το άρθρο!