Μοιραστείτε το άρθρο!

Ονειρεύτηκα ζωή να μοιάζει με κλειδί του χρόνου στην καρδιά μου. Κιαν έκλαψα κιαν πόνεσα που ως τα τώρα μου σε παραμύθι δίχως νεράιδα ζούσα, εκεί, σε μιαν άκρια άσε με τα βαριά μου δάκρυα να πολεμάω. Το σκοτάδι και το φως μου.

Κανείς σωτήρας, κανείς προστάτης. Κανένας καβαλάρης θε να καπηλευτεί τη μοναξιά μου, τις σκιές της και τη λάμψη της…

Σφαλίζω τις πόρτες της ψυχής μου μακριά από τα χέρια μου, σε καμμίας αγκαλιάς θύμα μην ξαναπέσουν.

Αν δεν μπορώ να αγκαλιάσω εγώ με αγάπη εμένα, τότε ποιος;

Αν δεν μπορώ εγώ να με κατανοήσω, να με αντέξω, να με αγαπήσω, να με συγχωρήσω τότε ποιός;

Όλοι όταν δεν καταλαβαίνουν κάποιον ξεκινούν τις κατηγορίες, τις προσβολές, την κριτική. Ακυρώνουν τις αλήθειες που φέρνει ο χρόνος…

Κιαν ο άλλος επιλέξει τη σιωπή μακριά από όλαυτά, επειδή δεν θέλει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, κατηγορείται με μεγαλύτερη μανία!

Πόσο να αντέξεις έτσι; Όση δύναμη και να ‘χεις φυλάξει για τα δύσκολα, όσο φως κι όσο σκοτάδι.

Χαμηλώνω τα μάτια, όχι από ντροπή.

Θέλω να αφήσω τη στιγμή στην ησυχία της, μακριά από ένα βλέμμα που διψά να δει το λάθος μου και το σωστό μου. Να μου το φωνάξει με το δάκτυλο!

Όλα θα ‘ρθουν στο χρόνο τους, έξω από λόγια πολλά κι ανθρώπους που θέλουν να γεμίζουν την ζωή τους χωρίς να τους νοιάζει με τι την γεμίζουν.

Χαμηλώνω τα μάτια μην με τυφλώσει το φως από τους διακόπτες της διαφάνειά σας.

Οι δικές μου σκιές είναι μόνο από τον ήλιο του ουρανού και δεν κρατούν ομπρέλα στον ήλιο αυτό.

Οι δικές μου σκιές δε φοβούνται να βγούνε στο φως γιατί μόνο εκείνο μπορεί να τις κάνει δικές του. Δεν αρνούμαι τα λάθη μου, δεν φοβάμαι οι σκιές μου να μη φανούν.

Εκεί είναι άγγιξέ τες!

Γνώρισέ τες!

Μπορεί να σου θυμίζουν κάτι!

Μπορεί να σου θυμίζουν κάτι από εσένα…

Μοιραστείτε το άρθρο!