Μοιραστείτε το άρθρο!

Μου μιλούν για το χρόνο. Κανείς δεν προλαβαίνει τίποτα! Κι όμως τρέχουν, τρέχουν γρήγορα, ασταμάτητα και πάλι τζίφος, δεν προλαβαίνουν!

Μου μιλούν για την ζωή, κυλάει, φεύγει κι εκείνοι νιώθουν απόντες! Μα πώς αφού κρατούν το χρόνο της ζωής στο χέρι τους, μέσα στο ρολόι τους κι ο χρόνος είναι φυλακισμένος, πού πάει;

Έχουν συνδέσει τη ζωή με το χρόνο οι άνθρωποι, έχουν χτίσει γέφυρες και περνούν πάντα απέναντι, με κατεύθυνση από τη ζωή προς το χρόνο… Ποτέ από το χρόνο προς τη ζωή…

Κι οι ημέρες περνούν, η μία διαδέχεται την άλλη και γίνονται εβδομάδες και μήνες κι όλοι λένε πως δεν καταλαβαίνουν ζωή, δεν χαίρονται, δεν ζουν, γιατί μετρούν τη ζωή σε χρόνια και όχι σε εμπειρίες, χαμόγελα, αγκαλιές, μικρούς καθημερινούς στόχους. Μα όλοι; Στη δουλειά, στο σχολείο, στο δρόμο, στις αναμονές, όλοι ζωντανοί μα άδειοι από ζωή!

Κι όταν με ρωτούν εσύ; Ωχ! Πρέπει και να απαντήσω;

Να πω ψέμματα πως κι εγώ τίποτα; Να κουνήσω το κεφάλι συγκαταβατικά και να ακούσουν και το δικό μου τρεχαλητό;

Μα εγώ δεν ζω για τον χρόνο, δεν αισθάνομαι σκλάβος του. Όλα όσα έχω να κάνω και πίστεψέ με είναι πολλά, δεν τα βάζω στα πλαίσια του χρόνου!

Λέω σήμερα θέλω να κάνω αυτά και τέλος! Δεν γίνονται σε σχέση με τον χρόνο, αλλά σε σχέση με τα θέλω μου!

Αν ξεκινήσω να σκέφτομαι τι προλαβαίνω και τι όχι, πάει το έχασα το παιγνίδι Αν φοβηθώ πως δεν θα προλάβω, θα γίνω κι εγώ ένα με τη μιζέρια και τα “δεν” που δεν αφήνονται καν να δοκιμάσουν αν μπορούν! Γιατί ο κόσμος έχει εύκολη την δικαιολογία της έλλειψης χρόνου κι έτσι αποφεύγει και να προσπαθήσει!

Από την άλλη είναι κι χρόνος που τον κατηγορείς για τα σημάδια του γιατί πολλοί έτσι τον μετρούν, με αυτό που φαίνεται στον καθρέπτη τους και όχι στην καρδιά τους!

Κοιτώ το πρόσωπό μου πάτησα 43! Ελάχιστες ρυτίδες, ελάχιστες λευκές τρίχες κι ένα σώμα που μοιάζει λες και δεν πέρασε μια μέρα από επάνω του! Δεν φοβάμαι το χρόνο, δεν τον κατηγορώ το χρόνο, είμαι καλά μαζί του, ποτέ δεν τον κατηγόρησα! Δεν θύμωσα μαζί του! Επέλεξα να ζω χωρίς να με εξουσιάζει, χωρίς να εξαρτώμαι από εκείνον!

Πέφτουν πάνω του, κοράκια οι άνθρωποι και τον κατηγορούν για όλα! Επειδή δεν προλαβαίνουν, επειδή κυλάει γρήγορα, επειδή δε φτάνει, επειδή δεν ζουν μα στο τέλος της ημέρας τον μετρούν με ρυτίδες, τρίχες και χαλάρωση! Πουθενά τι ένιωσαν, τι πρόσφεραν, τι δέχθηκαν, με τι γέμισαν την καρδιά τους! Είναι ψεύτες και υποκριτές, καμία ευθύνη δεν φέρουν ποτέ, πάντα κάποιος άλλος ή κάτι άλλο, πάντα ο χρόνος…

Τόσο αλλοπρόσαλλο ον ο άνθρωπος, από τη μία τον κατηγορεί κι από την άλλη, σε κάθε απώλεια, ξαφνικά τον κάνει τον καλύτερο γιατρό, το σύντροφό του!

Ζουν οι άνθρωποι ακυρώνοντας την ύπαρξή τους, την ελεύθερη βούληση, την τελειότητα του θεϊκού έργου και τη δύναμη που έχουν μέσα τους όταν αποφασίσουν τα θέλω της ζωής τους! Ζουν χωρίς να ζουν, συνεχίζουν επιρρίπτοντας ευθύνες, χωρίς να λύνουν τα προβλήματα αλλά διατηρώντας τα, μετακυλίοντας την ευθύνη στο χρόνο! Και χρόνος έρχεται και χρόνος φεύγει κι ο άνθρωπος άμοιρος των ευθυνών του παλεύει να ζήσει λίγο ακόμη, γιατί; Για να γκρινιάξει λίγο ακόμη δεν προλαβαίνω να ζήσω τα θέλω μου, δεν προλαβαίνω να χαρώ τη ζωή, και φταίει ο χρόνος που δεν φτάνει, όχι εγώ! Και στο τέλος της ημέρας κατάκοπος από το τρεχαλητό, κάνει την προσευχή του ευχαριστώντας το Θεό που τον άφησε να ζήσει μια μέρα ακόμη!

Μια μέρα ακόμη μακριά από την ζωή του, μια μέρα ακόμη πιο κοντά στο χρόνο, πιο κοντά στο φίλο και αιώνιο εχθρό του!

Μοιραστείτε το άρθρο!